In verwondering reizen door magisch landschap

De auto komt grommend tot leven. Het is half negen in de ochtend, Frans gaat naar Automotive in Port Augusta om het euvel, mankement c.q. het probleem met de accu’s te laten onderzoeken. Ik kreeg een nieuwe taak, hoofdoppasser van het bivak. Gelukkig hoort daar een kop koffie bij en nam ik de gelegenheid om mijn foto’s te selecteren voor mijn reislog. Ester, hoofd van de huishoudelijke dienst was klaar met haar taken. Na kort werkoverleg met Frans, hoofd technische dienst, gingen zij op weg naar de elektricien voor bewegende objecten. Het was goed dat zij was meegegaan. Bij aankomst was er een crumpy old man die brommend vroeg wat er aan de hand was. Toen Ester in zicht kwam ontdooide hij en door zijn belangstelling voor haar werd het probleem onmiddellijk bespreekbaar. Gelukkig bleek het een overzichtelijke en makkelijk te verhelpen probleem te zijn, althans dan moet je wel weten wat de oorzaak is. Door de uitleg van Frans kwam de elektricien voor bewegende objecten snel tot een diagnose. Kort gezegd : de geleverde spanning woog niet op tegen de benodigde spanning (uitleg Frans). Herkenbaar in andere situaties met wisselende omstandigheden. Daardoor kon de tweede accu niet worden opgeladen. Na wat omleidingen en nieuwe schakelpunten werkte het zoals het zou moeten werken. Bij terugkomst op het bivak was duidelijk aan Frans te zien dat het allemaal weer werkte, opgewekt fluitend ging de motorkap open en werd mij het resultaat aanschouwelijk gemaakt. Bivak opgebroken en richting Hawker en Flinders Ranges gereden. Eenmaal onderweg kwam de regen met bakken tegelijk uit de lucht gekletterd. Met gematigde snelheid reden wij verder over het glimmende, schuimende asfalt. In Hawker aangekomen zag ik dat Frans het centrum inreed. Dat is een hoofdstraat met een paar winkels, een benzinepomp en een Bar Café. In deze Bar Café wordt de heerlijkste koffie van Australië geserveerd, volgens Frans en Ester. Over plassen springend gingen wij naar binnen en bestelden de fameuze koffie. Deze keer niet in soepkommen maar in normale koppen.. In een oude vitrine stonden een paar prachtige muffins ons aan te staren. Deze werden ook besteld en na de eerste slok kon ik het al beamen, dit is voortreffelijke koffie en de muffin ging erin als koek. Na deze verwennerij doorgereden naar Wilpena in de Flinders Ranges. De weg is nat en aan weerskanten zijn plassen ontstaan en daar maken de kangoeroes dankbaar gebruik van. Ik zie in de verte steeds kangoeroes wegvluchten als Frans hen passeert. Als ik voorbij kom zijn ze uit het zicht verdween. Ik vroeg via het bakkie aan Frans of hij ze niet steeds wilde wegjagen, helaas zonder gewenst resultaat. Wij zijn in Aboriginal land en het gebied van de Flinders Ranges wordt beheerd door de Aboriginals in samenwerking met National Parks S.A.. Wij hebben ons bivak opgeslagen op een prachtige camping welke ook beheerd wordt door de Aboriginals. Het lijkt een bushcamping, maar heeft wel alle voorzieningen. Hier blijven wij een aantal dagen om te genieten van het wonderschone landschap hier. Voor de Aboriginals speelt het landschap een belangrijke rol. Veel plekken in het landschap vervullen belangrijke mythologische functies. De volgende dag zijn wij met de auto van Frans door het landschap gereden en de kracht van de natuur wordt hier voelbaar. De bijzondere sfeer zit in de combinatie van lucht en aarde en de steeds veranderende kleuren en geuren. Ik geniet van dit landschap in stille ontroering. Wij hebben de Geological Trail gereden. Regelmatig wordt aangegeven hoe oud dit landschap is, dat varieert van 500 tot 620 miljoen jaar geleden. Hier was een bergketen die hoger was dan de Himalaya en is in de tijd vergaan tot een hoop gestapelde rotsen. Dit maakt het bijzonder, de oerkracht die nog steeds aanwezig is. In de uitgestrekte vergeelde grasvelden worden zwarte stippen zichtbaar, dit zijn altijd kangaroes of Emoe’s, een soort struisvogel. Het Emoe vrouwtje legt eieren en daarna worden deze door het mannetje uitgebroed. Hij neemt ook de opvoeding voor zijn rekening. Het vrouwtje gaat op zoek naar een nieuw mannetje die haar opnieuw de benodigde eieren kan bezorgen. Verder zijn hier heel veel gevederde vrienden, die ik nog steeds niet met hun eigen naam kan benoemen. Het blijven voor mij de roze stofbuiken, koekoeboeroes, krijsende kraaien, wipkippies, ding dong papagaaien en kluk kluk kakatoe’s. Ik kan veel plezier ontlenen aan het gluren naar vogels en proberen om ze op de gevoelige kaart vast te leggen. In het fotoalbum is het resultaat van de dieren verzameling in beeld gebracht. Ik ben nog steeds op jacht naar de zwart geringde groen uitgeslagen papagaai. Wij zijn ook naar een bush campsite in de Brachina Gorge gereden. Daar vond een hereniging plaats met Frans en Ester. Ontroerd stonden beiden te staren naar deze plek waar zij dierbare herinneringen aan hebben, ik heb geen navraag gedaan en kan daar geen verslag van doen. Als laatste naar Stokey Hill, een hoog punt met een 360 graden overzicht van het glooiende landschap en aan de horizon scherp afgetekende bergen. Deze plek is een heilige plaats voor de Aboriginals. Met een hoofd vol impressie en beelden terug naar het bivak. S’ avonds koelde het enorm af, met fleece en joggingbroek een drankje gedronken voor het slapen gaan . Frans is een diehard, die blijft in korte broek en T-shirt zitten en geeft geen krimp, althans de krimp is uiterlijk niet waarneembaar. De twee volgende dagen opnieuw gaan zwerven in het overweldigende schoonheid van de natuur. Een wandeling gemaakt door de Sacred Canyon. Deze grillig uitgesleten Canyon overrompelde mij. Ik voelde mij stil worden, voelde wervelingen in de buikstreek en tranen welden op. Het was warm, ik kreeg kippenvel. Als wij spraken ging dat automatisch twee octaven lager en met veel ontzag liepen wij door deze kloof. Op verschillende rotswanden waren oude tekeningen van Aboriginals gekerfd. De voorouders kunnen via deze tekeningen kennis overdragen aan volgende generaties. Er zijn tekeningen gevonden van meer dan 60.000 jaar oud. Niet verwonderlijk dat ik met veel bewondering en ontzag op deze mystieke plaats liep. Ineens was een grot zichtbaar, dit is een plek waar de spirit van voorouders aanwezig is. Wij hebben daar opnieuw in alle stilte gezeten, soms legden wij heel even de hand op elkaars arm. Wat daar voelbaar was had geen woorden nodig. Na deze indrukwekkende ervaring terug naar bivak en het bekende ritueel. De volgende dag naar Aroona Valley. Ik val in herhaling, maar ook nu weer een prachtige tocht door dit mystieke landschap. De vallei is prachtig en aan het eind staan nog enkele ruïnes van vroegere bewoners. Wij zijn omhoog gelopen en het uitzicht was adembenemend en spraakmakend tegelijk. Met een schat aan indrukken ga ik dit verhaal eindigen. Ik hoop dat je weer kunt meereizen met mijn verhaal. Komende dagen zijn wij onbereikbaar, wij doen de Oodnadatta track, een onverharde weg van gravel van meer dan 600 kilometer lang. Spannend. So far so good. Ik leef het leven en geniet.

Wonderlijke kleurenpracht in diepe kloven

De motorkap staat open en Frans hangt met zijn hoofd boven de accu’s. Hij gluurt in een glaasje, een diepe frons tekent zijn voorhoofd. Het moet groen zijn, het is rood gromt hij. Tijd voor Zen van het motoronderhoud. De twee accu’s van Frans zijn Toyota, die voor stroomvoorziening van de grote koelkist in zijn auto en koelkast in de trailer moet zorgen, functioneren niet goed. Besloten om eerst naar een garage in Peterbourough te gaan voor een diagnose van dit lijdende voorwerp. Het bivak opgebroken en na het ontbijt naar het bedrijf Bridgestone, een soort Kwik fit, gereden. De aandacht en betrokkenheid van de Aussies in de garage is hartverwarmend. Zij kwamen gelijk in actie en starten een onderzoek. De diagnose kwam als een kassabon uit een apparaat tevoorschijn. Sorry mate, het probleem van de accu’s is onduidelijk, hier moet een specialist aan te pas komen. Ter plaatse kon het niet worden hersteld en wij moeten naar Port Augusta, een stad aan de kust 100 kilometer vanaf Petersborough. Maandag kunnen wij daar terecht om het mankement te laten onderzoeken en hopelijk te herstellen. Na ampel beraad wordt de planning gewijzigd. Eerst naar Wilmington om naar Mount Remarkable National Park te gaan en daar een voettocht te maken door de Aligator gorge. Daarna naar Port Augusta om daar twee nachten te blijven. Zondag nemen wij een rustdag en maandag naar de garage voor verder onderzoek van het euvel. De route naar Wilmington was een weg met veel afwisseling in het landschap, lange rechte lijn door de vlakte en dan weer slingerend door de bergen. Vlak voor Wilmington was een afslag naar de Aligator Gorge. Een groot bord met de tekst “ not suitable for caravans and trailers”. Dit was een tegenvaller, de trailer mocht niet mee en geen plek om deze achter te laten. Wij zijn naar een parkeerplaats gereden en daar in beraad gegaan. Frans besloot om daar te blijven, wilde de koelkast aansluiten op zonnepaneel om de verse waren ook daadwerkelijk vers te houden. Hij was hier al eerder geweest en vond het prima om achter te blijven. Het blijft bijzonder, ik schrijf verhalen om anderen mee te laten reizen en ik reis met Frans en Ester mee in hun verhalen. Ik reis nu mee door gebieden die zij de afgelopen 15 jaar in Australië hebben gemaakt. Zij trekken altijd 3 maanden per jaar door Australië en hebben meer van het land ontdekt en gezien dan menig Aussie. Zij laten mij het prachtige land ontdekken en ik geniet van deze reis. Ester en ik besloten om de tocht door de Gorge te maken. Wij zijn er met de camper heen gereden. Het was inderdaad een bochtige weg met veel steile stukken. Camper geparkeerd en naar een bord gelopen waar de tocht stond beschreven. De kloof in naar beneden gaat via rotsachtige traptreden, deze ongelijkheid vergde opperste concentratie. Beneden liepen wij door de kloof naar terrassen die door de stroming van het water zijn uitgesleten. In verwondering loop ik door de kloof, hier ervaar ik de oerkracht van de natuur. Ik begrijp waarom de Aboriginals deze plek hebben uitgezocht. Ik loop in een magische wereld van aardetinten, woeste rotspartijen, poeltjes en de specifieke geur van eucalyptus. Het is stil, ook wij spreken bijna niet met elkaar. Af en toe staan wij stil en kijken in verwondering om ons heen. Het tweede traject gaat naar de Narrows, een hele smalle doorgang in de kloof. Overal zag ik fotomomenten, soms gestopt om het vast te leggen, dan weer doorgelopen en volop genieten van deze schoonheid. Terug moest de trap weer genomen worden, Ester haar Fit-bit gaf aan dat wij 26 trappen op gelopen waren. Stil nagenietend reden wij terug naar de parkeerplaats waar Frans ons stond op te wachten. De motorkap stond open, de tent van de trailer stond omhoog. Zonnepaneel stond buiten om voor de noodzakelijke koelvoorziening te zorgen. Het mankement aan de accu kost Frans duidelijk hoofdbrekens, regelmatig duikt hij onder de motorkap met een spanningsmeter. Bij hem hoef je geen spanningsmeter te plaatsen, het is duidelijk dat het hem dwars zit en de spanning oploopt. Nadat wij een lunch hadden verorbert zijn wij richting Port Augusta gegaan. De weg gaat geleidelijk en met veel bochtenwerk richting de kust, Eenmaal op de vlakte schitteren aan weerskanten van de weg de zoutvelden in de zon. In de verte is een kilometers lange trein zichtbaar, al wij bij de overweg aankomen is net de laatste wagon met container gepasseerd. De camping ligt aan een uitloper van de delta en aan de overkant van het water is een spoorweg emplacement. Dat wordt het weekend treintje spotten. Deze plek is een overslag punt, het is komen en gaan van goederentreinen met voornamelijk containers naar alle windrichtingen in Australië. Het bivak geïnstalleerd, foerageren en het diner klaarmaken, Frans heeft op BBQ de aardappeltjes keurig gerangschikt en het lam ligt op de andere plaat. S ’ avonds bij een wijntje de week evaluatie. Gaat alles naar wens ? Ja, einde evaluatie. Bij ondergaande zon treintje spotten, ook s’ nachts rijden de treinen, het komen en gaan van de treinen wordt uitgebreid besproken. Dit geeft ook weer aanleiding voor reisverhalen en het werd een latertje. Voor morgen geen plannen gemaakt, het is Zondag en een rustdag. Op deze dag schrijf ik dit verhaal en selecteer de foto’s. So far so good. Veel leesplezier en kijkgenot.

Stofwolken in oneindige verlatenheid

De arend draait langzaam zijn rondjes in de strak blauwe lucht. Plotseling duikt hij naar beneden. Twee meter boven de grond schiet de arend met een haakse bocht weer omhoog. Met de kop schuin en ogen scherp naar beneden gericht speurt hij opnieuw naar een prooi. Ik rij door een verlaten landschap met een rijk palet aan kleuren ,waarvan de tinten groen, oker, roodbruin in allerlei schakeringen de boventoon voeren. De gravel/zandweg strekt zich als een lang lint door het landschap. In de verte is een stofwolk zichtbaar. In deze verlatenheid is dat een teken dat een ander voertuig op komst is. De wolk wordt steeds groter en als de vrachtauto passeert rij ik plotseling in hele dichte mist. Even stoppen tot de wolk is opgetrokken en dan weer verder. Ik volg steeds een stofwolk voor mij, dit zijn frans en ester. Ik neem grote afstand om niet in hun stofwolk te rijden. Wij zijn onderweg van Mungu National Park naar Mildura. Vanmorgen vroeg opgestaan en samen met Ester de natuur opgeleukt met wat feestartikelen. Frans is jarig, de Happy Birthday slinger wappert in de wind en de stoel van de jarige is bezaait met cadeautjes. Met luid gezang werd de jarige onthaald en was er koffie, helaas zonder gebak. De verjaardagspret was snel voorbij, auto klaarmaken voor vertrek, snel even uit de emmer een plons water om ons de illusie geven dat de dag fris kan beginnen. Opnieuw rijden wij over gravel- en zandwegen. In de verte is een klein stofwolkje, dat zijn Frans en Ester. Ik rijd opnieuw op een kilometer afstand vanwege de stof en veiligheid. Verwondering en verbazing over de uitgestrektheid van het landschap. Het is een oer landschap, wat je ziet, hoort en ruikt draagt een ver verleden met zich mee. Vaak spreken mensen over spiritualiteit, dit landschap is het. Voor mijmeringen is geen tijd op deze route, concentratie is een vereiste. De steeds wisselende ondergrond vraagt regelmatig om rustig ingrijpen om de camper op koers te houden. De snelheid moet hoog zijn om het effect van de ribbels in het gravel ( wasbord) te minimaliseren. Zonder aankondiging rijd ik ineens op asfalt, Frans en Ester waren daar gestopt. Hier wordt een controle uitgevoerd, banden nog heel, geen steenslagschade enz.. Beide auto’s zijn bedekt met rode stofaarde, gelukkig binnen niets te zien. Bij de eerste benzinepomp gestopt en getankt. Vaak is over lange afstand geen mogelijkheid om te tanken, dus zodra er ééntje te zien is wordt de tank volgegooid. Ik heb ook 40 liter in reserve tanks aan boord. Camping gezocht, camper en trailer geïnstalleerd en daarna boodschappen gedaan. S’ avonds bij Andy Kitchen Asian restaurant hebben wij de verjaardag van Frans verder gevierd. Frans kreeg als cadeautje een laagje eigen gemaakte sambal in een te potje mee. Bij terugkomst een toost uitgebracht op het nieuwe levensjaar. De dagen zijn warm met temperaturen die schommelen tussen de 20 en 40 graden. De nachten zijn ( gelukkig) een stuk frisser, wat de nachtrust ten goede komt, ondanks de koude voeten en neus. De volgende ochtend weer vroeg op en op weg naar Broken Hill via de Silvercity High Way. Eerst nog even naar Telstra ( Australische KPN) om de Iphone van een Australische sim kaart te voorzien. Ik kan dan goedkoop bellen en heb overal internet, althans als de provider in een bepaald gebied te ontvangen is. Mijn ongeduld werd hier weer op de proef gesteld, het gaat hier zeer vriendelijk en gemoedelijk, maar neemt wel veel tijd in beslag. Ik loop dan een rondje en spreek mijzelf toe, relax je bent op reis en haast is hier onbekend. Alles geregeld en op weg naar Broken Hill. Het is een rustige asfalt weg. Met een snelheid van 90 kilometer per uur glijden de kilometers onder de camper door. Over een afstand van 200 kilometer word ik slechts ingehaald door een handvol andere auto’s en ook het tegemoet komend verkeer is op twee handen te tellen. Indrukwekkend zijn de road trains, vrachtwagens die een lengte kunnen hebben van 53.5 meter. Als die passeren moet ik het stuur stevig in handen nemen. In Broken Hill, een mijnstad, ons bivak opgeslagen op de lokale camping. Geen opzienbarend stadje, wel met een enorme begraafplaats waar menig mijnwerker zijn laatste rustplaats heeft gekregen. De twee accu’s van Frans zijn Toyota, die voor stroomvoorziening van de grote koelkist in zijn auto en koelkast in de trailer moet zorgen, functioneren niet goed. Een charger gekocht om de accu’s weer power te geven. Na het vaste ritueel, eten, slapen en weer opstaan zijn wij van Broken Hill naar Peterborough gereden. Een wonderschone rit met afwisselende landschappen. Vooral de slingerende rit door de bergen verhoogde het rijplezier. In Peterbourough weer een slaapplek gezocht op een lokale camping. Het was warm en nadat het bivak was geïnstalleerd, een duik in het (kleine) zwembad genomen. Uiteraard heb ik voor dolfijn gespeeld en verder al dobberend af en toe een balletje naar elkaar gegooid. Wat is dat heerlijk zo’n verkoelende duik. Na deze verfrissing werd de maaltijd geprepareerd, Frans en ik spelen om beurten voor kokkie. De omgeving is prachtig, een glooiend landschap in oker tinten, met grillige bomen die het landschap perspectief geven. Camera gepakt en geprobeerd dit overweldigende landschap vast te leggen. Een ander mooi schouwspel speelt zich af in de lucht, vogels van allerlei pluimage vliegen hier rond. Frans en Ester zijn ervaren vogelaars en benoemen wat zij zien. Wat voor mij rode stofbuik sijs is, krijgt nu een naam. Het zijn Gallah’s behoren tot de familie van de kaketoe’s. Op de foto’s kan het resultaat worden bekeken. Genoten van de maaltijd, na het eten met een glaasje wijn en whisky light het leven besproken en daarna de mandjes opgezocht. Morgen richting een prachtig National Park, de Flinders Ranges. So far so good, reis mee en geniet.

Reizen met tijdverschil, de ene dag zit nog bij de andere

Het is één uur s’ nachts, buiten is het donker en koud. Het is ongewoon koud, rillend lig ik in mijn bed in de camper. De deken geeft mij onvoldoende warmte in deze bibbernacht. Ik ben wakker, ik wil slapen, mijn oogjes toe. Ik vraag Klaasje om mij de slaap te brengen, maar mijn bio klok, die nog op drie uur Nederlandse tijd staat, wil daar niet aan meewerken. Ik trek mijn joggingbroek, fleece en sokken aan en probeer op de manier warmte in mijn lijf te krijgen. Diep onder de dekens dommel ik naar de ochtend. Als de nacht de dag heeft binnen gehaald, klim ik uit mijn bed en zie dat Frans en Ester ook de dag zijn binnengetreden. De dag start met een gebruikelijk ritueel, spullen inpakken, auto’s rijklaar maken, douchen, aankleden en ontbijt. Vandaag rijden wij naar Renmark aan de Murray River. Ester Okidoki rijdt het eerste deel met mij mee. Uitproberen van de verbinding tussen het bakkie van Frans in de 4wd Toyota Bush Hilux en de portofoon in mijn 4wd Toyota Bush camper. Prima verbinding, ester antwoord steeds met Okidoki, maar op dringend verzoek werd deze actie gestaakt. Eenmaal buiten de stad openbaart zich een mooi landschap, ik rij vaak in één rechte lijn en soms meandert de weg zich door het landschap. Ester heeft mij zich bij Frans in de auto genesteld en ik ga met mijzelf verder. Gouden welvingen van rijp koren, zilveren schitteringen van het zonlicht op het water begeleiden ons op deze rit. Het landschap ligt er wijds en verlaten bij. Midden in de uitgestrektheid van de gouden velden staat, scherp afgetekend tegen de horizon, een prachtige boom eenzaam en alleen te pronken. Wat een schoonheid, ik geniet van de wisselende taferelen en perspectieven in het landschap. Gelukkig is het rustig op de weg en iedereen rijdt hier in een rustig tempo. In Renmark een camping gezocht en gevonden aan de oever van de Murray River. Mooie camping, staan helemaal achteraan omdat daar bijna geen andere gasten zijn. Besloten om hier twee dagen te blijven. Het kampement opgezet, binnen 20 minuten is alles in gereedheid gebracht voor relaxen, eten en slapen. Op de foto’s wordt het kampement in volle glorie getoond. Naar Renmark gegaan om boodschappen te doen, met name om het bed van een nieuwe onderlaag te voorzien en fleece dekens warmte in mijn lijf te houden. Terug op de camping werden de stoeltjes aan de oever van de rivier gezet. Wij zaten te lezen, babbelen en lieten onze gedachten meedrijven met de stroming van de rivier. Af en toe passeerden een house boat, die bij de camping kwamen foerageren. Er was ook een fanatieke waterskiër, die als hij passeerde zijn arm los van de stok deed en deze, met een zwierend gebaar van een balletdanser, boven zijn hoofd hield. Het verwachte applaus bleef echter uit, herinneringen uit een ver verleden, toen Frans en ik gingen waterskiën, hadden voorrang op dit schouwspel. S’ avonds een heerlijk diner door kok Frans, wij gaan om beurten de uitdaging aan om iets op tafel te toveren. Wijntje en daarna onze mandjes in. De Bio klok had pogingen gedaan om de tijd gelijk te zetten, wat niet helemaal gelukt was. Een deel van de nacht bleek dag te zijn. De volgende dag was een relax dag, die ieder op eigen wijze invulling gaf. S’ avonds was kok Bertus aan zet en toverde een Thaise hap uit de pannen. Uiteraard werd dit s ávonds afgeblust met een glaasje wijn en een whisky light voor Frans. Na het eten, koffie gedronken aan de rivier en genoten van de schoonheid van een ondergaande zon, de weerkaatsing in de rivier gaf een extra dimensie. De plannen voor het vervolg van de reis zijn aan wisselingen onderhevig, de volgende dag werd besloten om naar een Bush camp in Mungu National Park te gaan. Deze nacht zijn de dagen bij elkaar gekomen en is mijn bio klok gelijk gezet. De volgende dag vroeg op pad, het eerste deel ging over asfalt, na 100 kilometer ging dit over in een gravel/zandweg. De uitgestrektheid en steeds wisselende kleurstelling van het landschap zijn imponerend. Verstild genieten. De afwisseling tussen harde ondergrond, afgewisseld met wasbord ondergrond en dan weer het rijden op zand, dat mij het gevoel geeft op glad ijs te rijden, maakt wel dat ik steeds alert moet blijven. Toch zijn er ook de mijmeringen, het gemis van mijn lief. Opvallend is dat ik mijn lief meer mis nu ik samen met Frans en Ester reis, dan dat ik alleen reis. Uiteraard dwalen mijn gedachten naar mijn lieve dochters en mijn kleine zonen. Muziek maakt op zo’n rit ook allerlei gevoelens los, soms tot tranen toe. Opletten blijft wel belangrijk, vooral als een tegenligger in de verte wordt gespot. Dit is duidelijk waarneembaar, een grote wolk stof komt steeds naderbij. Vooral de trucks veroorzaken grote wolken stof. Als zij passeren lijkt het alsof je in een hele dichte mist bent gereden. Afremmen en soms stoppen is noodzakelijk. Uiteindelijk aangekomen op het Bush camp. Hier zijn geen voorzieningen. Frans en Ester, de ervaren Australië reizigers, weten hier wel raad mee. Zonnepanelen geïnstalleerd en verder allerlei handige outdoor spulletjes o.a. een eigen gefabriceerde bush camp douche. Helaas bleek het pompje niet meer te werken en werd er gewassen vanuit een grote emmer. S’ middags met de Toyota van Frans, voordeel van een trailer achter de auto, een rit gaan maken door Mungu National Park. Hier is een lange strook wandelen duinen te bewonderen, de Chinese muur. Inderdaad een fascinerend gezicht, een enorme vlakte en daar loop een strook duinen dwars doorheen. Wat heeft moeder natuur ons toch veel schoonheid te bieden. Terug naar het bushcamp. Wat een stilte hier. Uitsluitend geluiden van verschillende vogels, geritsel van ander beestenspul en de wind die door de bomen floot, wat het geluid had van een passerende trein. Na het eten werden wij ineens overvallen door een enorme wolk van vliegjes en vliegende miertjes. Binnen een paar tellen waren onze lijven zwart van de beestjes. Vluchten kon niet meer !. Alles proberen af te kloppen, terwijl een deel van de wolk zich in de gaslantaarn had genesteld en dat gaf de geur van verschroeid huid. Uiteindelijk werd het minder, wij konden ons overgegeven aan het prachtige schouwspel van de sterren. Het blijft een wonder, al die lichtjes die als een twinkelende deken om je heen is gedrapeerd. Af en toe een vallende ster en probeerden satellieten te spotten, waarvan de zonnepalen schitteren in het zonlicht. Het lijken net wandelende sterren. De wind was inmiddels gaan liggen en het was ineens heel stil. De nacht heeft zijn intrede gedaan en wenkte ons om naar bed te gaan. Hier konden wij geen weerstand aan geven en wij gingen onze mandjes opzoeken. Nagenietend van alle schoonheid gingen bij mij de luikjes al snel dicht en stapte ik in dromen land. Morgen gaan wij weer verder, waarheen zien wij morgen wel. So far so good. Het blijft genieten.

Reizen is verstild genieten

Iedereen gaat op reis en ik kan geen dag vrij krijgen, zuchtte de man van de bewaking. Ik stond te wachten bij de bagagecontrole. De man had gelijk, het is november en het was zomers druk. De diversiteit in de wereld verenigd in een lange rij, op weg naar bekende en onbekende bestemmingen. De vernieuwing heeft zijn beperkingen. Zelf je paspoort in een gleuf. laten glijden , naar een scherm kijken tot er iets van herkenning wordt waargenomen, wachten op groen licht en het poortje gaat open. Menigeen, met wisselende achtergrond, stoeit met deze techniek. Ik mis vooral dat ingetogen strenge gezicht van de marechaussee en vooral dat knikte dat je door mag lopen. In een uitbundige bui werd mij nog een prettige reis gewenst. Ik geniet van vliegvelden en luchthavens, de sfeer, de vibrerende energie van reizende mensen. Eenheid in verscheidenheid aan mensen, de verstilde ontroering als mensen afscheid nemen en de uitbundige verwelkoming bij aankomst. Ik vind het nog steeds leuk om vliegtuigen te spotten, welk land, maatschappij en type vliegtuig. Als een kind zo blij dat ik weer met de hele grote witte vogel, de Airbus A380, ga vliegen. Het is een majestueus vliegtuig met prachtig gekromde vleugels die het toestel in de lucht moeten houden. De vlucht naar Dubai ging voorspoedig, boven Dubai één uur rondjes gemaakt vanwege drukke vliegverkeer. Dat betekende wel dat ik in galop van de ene kant naar andere kant van de luchthaven moest, geflankeerd door uitbundig lokkende winkels en geremd door schuifelende mensen die begerig loeren naar de aangeprezen waren. Ik kon gelijk boarden en zat nahijgend in een Boeing 777- 500. Ik nam plaats naast een bejaard Engels echtpaar dat ging overwinteren in Adelaide waar zij een huis hadden. Gedurende de 12 uur durende vlucht moest ik regelmatig van mijn zitplaats aan het gangpad opstaan, omdat één van de twee of beiden weer een toiletbezoek hadden. Dit gaf wel afleiding, maar wel storend als je net bent ingedommeld en even in dromenland was beland. Ik kreeg wel op typisch Engelse wijze een excuus aangeboden, wat mij in milde stemming terugbracht. Het blijft vreemd om in tijd vooruit te vliegen, het tijdsverschil tussen Nederland en Adelaide is 10 uur. Hoe wonderlijk in 24 uur twee 2 nachten. In een vloeiende geruisloze glijvlucht ging de 777 naar vliegveld van Adelaide en na een zachte landing taxiën naar de gate. Lang wachten op de bagage, de spanning neemt toe naarmate dit langer duurt. Hij zal toch wel zijn meegekomen, opluchting als ik mijn reistas op de band zie aankomen. Een douanier verzocht mij met vriendelijke strengheid om in rij 4 plaats te nemen, daar werd ik bevraagd op ongewenste goederen. Dit bleek ik orde. Vervolgens werd ik en mijn bagage besnuffeld door een speurbeagle. De speurder stond erg lang stil bij mijn tas, wat lichtelijke wervelingen in de buik veroorzaakte. Er zat namelijk wel contrabande in mijn tas, niet veel maar genoeg om gespannen te wachten. Phooe, uiteindelijk liep de beagle door en mocht ik doorlopen. In de hal stonden Frans en Ester op mij te wachten. Vertrouwd en ontroerend om hen op deze plek te ontmoeten. Ik werd met de brute terreinauto, een Toyota Hilux, naar mijn hotel gebracht. Dit bleek een veredelde gokhal te zijn met buiten een aantal kamers. De volgende dag vroeg opgehaald door Esfra om de 4wd bushcamper op te halen. Afhandeling werd door Nederlandse jongen gedaan, aangenaam en makkelijk. Alles geïnspecteerd, het kritische oog van Frans had inmiddels alle onwelvoeglijkheden ontdekt en deze werden doorgegeven. Na een kleine reparatie was de camper klaar voor vertrek, achter Frans en Ester aan naar de camping. Altijd even wennen om links te rijden, vooral bij de rotondes. Samen boodschappen gedaan en s” avonds in het mobiele Hilton elkaar bestookt met verhalen. Het was een rusteloze nacht, het tijdsverschil maakte dat ik veel wakker was en af en toe genoot van een hazenslaapje. Bij het ontbijt werd de volgende bestemming besproken, gaan wij Oost of West, uiteindelijk werd besloten Noord te gaan naar Murray River, Renmark. Het vervolg is te lezen in het volgende verhaal. So far so good. Het is weer genieten Down Under.

Een nieuwe reis naar onbekende schoonheid.

Hallo en welkom op mijn reislog!

Nog één nachtje slapen en dan vlieg ik via Dubai naar Adelaide in Australie. Ik ga met een 4wd bushcamper reizen naar Alice Springs, waar ik op 17 december Carla zal ophalen. Ik maak deze reis in gezelschap van mijn vrienden Frans en Ester, die met een nieuwe outback trailer achter hun 4wd Toyota al twee weken down under zijn. Zij komen uit Melbourne en wij ontmoeten elkaar in Adelaide. Ik verheug mij op een hernieuwde kennismaking met het prachtige land en ga weer in verwondering reizen door de prachtige natuur. Er zijn twee zekerheden, ik ga naar Alice Springs en daarna terug naar Adelaide. Verder zal het gaan zoals het altijd op reis gaat, ik zie wel !. Ik laat mij leiden door intuitie en schoonheid. Ik zal deze reismet verhalen verbeelden en laat ook de foto's weer voor zichzelf spreken.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat voor mij af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist! Mijn Motto is nog steeds : Leef het leven , geniet !!

Groetjes,

Bert