Een zilveren gloed laat de duintoppen oplichten in de donkere nacht. In verbazing staren wij naar buiten. Het blijkt vuurwerk te zijn, ver weg in de bewoonde wereld. Het oude jaar maakt plaats voor het nieuwe jaar. Wij zitten binnen in het “het Hilton” van Frans en Ester. Inmiddels is het de derde keer dat dat het nieuwe jaar gestaag zijn opwachting maakt. Het was 22.00 in Bamboos waar wij wild kamperen in de duinen. Op dat moment is het in Melbourne 24.00 uur, deze tijd was afgesproken om het nieuwe jaar in te luiden. Wij waren laat met het verorberen van de avondmaal en besloten om de tijd te verleggen naar 23.00 uur. Op een bepaalde plek in Australië zou het dan nieuw jaar zijn. Inspirerend idee om zo 2017 in te gaan. Het niet bestaande in het bestaande laten overgaan. Met een harde plop, het enige geluid in deze omgeving, werd de champagne ontkurkt. In plaats van oliebollen aten wij een soort halve tompoes om het feest een beetje aan te kleden. Wij spraken af geen wensen en voornemens naar elkaar uit te spreken, met een leef het leven en geniet is ook 2017 ingeluid. Besloten onze mandjes te gaan opzoeken en ineens kwam het zilveren licht. Naar buiten gegaan om dit zilveren zuiderlicht te aanschouwen. Het duurde kort en daarna kropen wij onder de wol van het nieuwe jaar. De volgende ochtend een nieuwjaar duik genomen in Spencer Gulf. Een frisse duik onder een grijs wolkendek die in de golven verdwijnen. Voorbij Kangaroo Island, die in mijn blikveld ligt, is het grote niets, daarna Antarctica, de Zuidpool. Voor mij nog steeds een lokkende verleidende bestemming. Na een laat ontbijt hebben wij gefoerageerd en toeren door de omgeving. De wolken hingen nog steeds laag, de wind wakkerde steeds meer aan en dat gaf een herfstachtige sfeer in het zomerse Australië. In de beschutting van de campers gegeten, slaapmutsje en onder de dikke warme molton deken. De volgende dag naar Marion Bay op York Peninsula. Eerste deel nog over gravel en zandwegen, gelijk mij laatste ervaring op deze ondergrond en het onvermijdelijke signaal lampje aan en lampje uit. Voor Frans het signaal dat de 4WD was in of uitgeschakeld. Glooiende graanvelden met eenzame broccoli bomen en in de verte witte flanken van de duinen geven het landschap een dichterlijke sfeer. Deze keer moeite om een overnachtingsplek te vinden. De zomer vakantie is begonnen en veel gezinnen trekken richting de kust. Uiteindelijke een camping gevonden, de laatste twee plekken. Frans en Ester aan de ene kant van de camping en wij aan het uiterste puntje van de andere kant. Eindelijk rust riepen wij in koor. Bij F&E het diner genuttigd en daarna hetzelfde ritueel. Volgende dag naar Innes National Park. Opnieuw geïmponeerd door de schoonheid van dit gebied. Deze keer de vergezichten op de zee met mooie baaien en kleine stranden. Waar ik ook ga in Australië, ik geniet van de natuurlijke schoonheid, ruimte en vrijheid. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar in dit immense land met weinig bewoners kruipt de ruimte en vrijheid onder de huid. Uiteraard is er altijd een verlangen naar dierbaren thuis, maar naar de weidsheid, vrijheid en oer wijsheid in dit land zal ik zeker terug verlangen. De afwisseling van de natuur is in een straal van een honderd kilometer te vergelijken met rijden langs de kust in Ierland , de Ardennen in België, de Cevennen in Frankrijk en uiteindelijk de woeste droge rode gebieden in Spanje. Na Marion Bay zijn wij via de Oost kust van York Peninsula naar Clare gereden, ongeveer 200 kilometer boven Adelaide. Oorspronkelijk wilden wij vanaf Alice Springs terug vliegen, maar de plannen zijn gewijzigd, wij vliegen nu vanaf Adelaide. Vandaag door het wijngebied van Clare Valley gereden. Onderweg passeren wij oude verlaten dorpjes, die nu een historische bezienswaardigheid zijn. Hier zijn de Engelse invloeden nog duidelijk te herkennen, vooral de pubs voldoen aan alle verwachtingen. Via het asfalt in glooiende heuvels komen wij op smalle gravelwegen die zich door gele korenvelden slingert, afgewisseld met groene flanken van wijngaarden. Langzaam gaat het landschap veranderen en rijden wij weer op stoffig gravel de strak gestreken verlatenheid in. In de verte weerkaatst het zonlicht op de gladde geel getinte heuvels. Aan de horizon stijgt een stofwolk op die zich snel verplaatst. Een auto komt ons tegemoet, ramen dicht en ventilatie sluiten. Lang blijft het stof hangen, de wind is niet krachtig genoeg om deze te verjagen. Daar zijn weer de kangaroo’s, Carla juicht, het zijn haar eerste kangaroo’s deze reis. Gelukkig komen wij er nog een paar tegen, bij het wegspringen slaakt Carla huppende kreten. Nog in de ban van de kangaroo komen wij bij Red Banks National Park. Hier weer het oogverblindende prachtige oker rode zand en gesteente. Wij lopen door een drooggevallen rivierbedding. De ondergrond is nog spekglad, ik probeer in een onmogelijke hoek een foto te maken, glij onder uit en lig vervolgens op mijn rug in de modder. In zulke situaties is het eerste waar ik aan denk “mijn camera”, deze hou ik stevig vast. Vervolgens worden de verdere bewegingen ongecoördineerd en is een glijpartij onvermijdelijk. Haha, maar de camera is nog in tact. In de foto serie is het resultaat te zien, niet van de glijpartij, wel van de schoonheid van het gebied. Ook hier waren de Aboriginals de eerste en oorspronkelijke bewoners, zij zijn nu de beheerder van dit National Park, wat nog steeds Aboriginal gebied is. Terug naar het bivak en verstild zitten genieten van een prachtige zonsondergang. Morgen richting Adelaide. Dan nog twee dagen en dan vliegen wij terug. Ik zal nog één laatste kort verhaal schrijven, maar voor nu So far so Good. Reis mee en geniet, ook van de verbeelding in de foto’s.