Het is nacht, een bewolkte sterren loze donkere nacht. Het is half vijf in de ochtend. Met slaperige ogen stappen wij uit de camper. Een half uur later geeft de opkomende zon de bewolkte lucht vele rood/gele mengkleuren. Ester is al bezig om koffie te zetten. Frans is de auto aan het inspecteren. De stoere vrouwen gaan de Rim Walk lopen en zij willen om 06.00 uur beginnen aan deze tocht. Als er later wordt begonnen is de temperatuur boven op de berg te hoog om te lopen en dan wordt deze Walk gesloten. Frans heeft deze tocht al een keer gelopen en blijft mij gezelschap houden. Mijn koni’s ( knieën) zijn in slechte staat en deze klim vergt teveel van de pootjes. Ik kan het doen maar ik zal dan een paar dagen met volgelopen knieën moeten lopen, besloten om niet te gaan. Wij brengen Ester en Carla weg, ik loop mee tot de voet van de berg en zie even later dat zij als twee klimgeitjes omhoog gaan. Even zwaaien en 4 uur later halen wij de helden weer op. Op de top nog even contact via het bakkie, 4 uur later het bericht dat zij gearriveerd zijn en wachten om opgehaald te worden. Ik zal wat foto’s plaatsen die onderweg door de berggeiten gemaakt zijn. Dankzij de bewolking was de tocht qua temperatuur prima te doen en verder hebben zij voldoende rustmomenten ingelast om onderweg te genieten van de schoonheid die tijdens deze tocht overweldig aanwezig is. Tijdens de lunch hebben Frans en ik de stoere verhalen aangehoord. Inmiddels begon het te regenen, heftige buien teisteren de campers. De Kings Canyon heeft zich inmiddels verscholen achter een regengordijn. Onder de luifel gegeten en onder het genot van een drankje besloten om morgen richting Uluru – Kata Tjata National Park te gaan. Zo gezegd zo gedaan, de volgende dag koffie gedronken onder overkapping, ontbeten onder het dak van de camp kitchen, wagens gestart en rijden. Het was een rustige rit over asfaltwegen en in een afwisselend landschap. De jonge desert oak tree’s staan keurig rechtop en geven het landschap een mooi reliëf. Ik blijf mij verbazen over de roodtinten in het landschap. Hier is sprake van 50 tinten rood en gecombineerd met 50 tinten grijs van de steeds wisselende bewolking. Gestopt bij Mount Cornor, een indianen rots die zich enigszins verscholen hield in de bewolking. Een mooi uitzicht punt met ook hier weer de aantrekkingskracht van de rode aarde. Ineens kwam Frans zijn stem over het bakkie. In de verte de beroemde Ayers Rock, nu Uluru, de oorspronkelijke naam die de Aboriginals hebben gegeven. Vanwege de bewolking waren alleen de contouren goed te zien. Wij hebben het bivak opgeslagen in Yulara. Inmiddels was duidelijk geworden dat wij te maken hebben met de gevolgen van twee cyclonen die Australië teisteren. De komende dagen zal de zon zich niet laten zien en krijgen wij te maken over heftige regenbuien en met zware windstoten. Tussen de buien door zijn wij aan het eind van de dag naar Uluru gegaan om zonsondergang te zien. Geen zon, het blijft een bijzondere aanblik. Een vlak landschap met een donker gekleurde “kerststol” in het midden. Hoewel er geen zon was, veranderde de kleur wel steeds. Wij zijn een rondje om de Rock gaan maken en hoe dichter bij ik kwam hoe meer ik werd geïmponeerd door dit natuurwonder. Met deze eerste indrukken weer terug naar het bivak en vol verlangen naar de volgende dag om deze wonderschone Rock opnieuw te bewonderen. Zodra wij terug waren werd de uitdrukking regen als pijpenstelen werkelijkheid. Onmiddellijk stond het terrein blank en de camper kreeg natte voeten. Onder de luifel de lichtjes van de twee kerstboompjes laten branden en een uitgebreid arsenaal aan kerstliedjes ten gehore gebracht. De kerstman liet het afweten, normaal komt deze met de brandweerwagen, sirene en luid toeterend de camping over, helaas vanwege het slechte weer en gebrek aan sneeuw liet de kerstman verstek gaan. Regen kletterde de volgende ochtend op de camper. Later klaarde het op en zijn wij weer op pad gegaan naar Uluru. Nu stond deze Rots in volle glorie te pronken. Ik ben opnieuw geïmponeerd en toen ik dichter bij kwam naar de verwondering steeds meer toe. Lopend naar de voet van dit natuurwonder was er opnieuw voelbare kracht en energie. Nog steeds verbaas ik mij door dit verschijnsel, ik voel het in mijn buik en ook hier kwam de ontroering. Met ontzag keek ik omhoog, opzienbarend, zoveel schoonheid in ieder detail van dit natuurlijke wonder. Er waren weinig andere mensen, bij één van de mooiste plekken kwam ik een man tegen met tattoo en grote baard, bierfles in zijn hand. Hij vroeg of ik genoot van deze plek. Ik gaf bevestigend antwoord, wees op zijn bierfles en vroeg of hij ook genoot. Hij schoot in de lach, riep Merry Christmas, liep verder en het gerammel van meerdere bierflesjes in zijn rugzak begeleidde hem op zijn pad. Frans, Ester en Carla zaten sereen te genieten bij de Waterpool, een verstillend mooie plek van de Uluru. Boven ons vormden zich op de rug van de Rots watervallen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Geen grote kleurverschillen door het wisselende zonlicht, wel een spectaculair tafereel door al de watervallen die zich op deze flanken van de rots naar beneden storten. De oh’s en ah’s klonken luider, steeds wijzen naar weer een mooie waterval die zich kletterend van de rots liet glijden. Na dit spectaculaire schouwspel zijn wij richting de Olgas gegaan. De weg was regelmatig volgelopen en de enorme plassen waren een dankbaar object om doorheen te crossen. Wij blijven toch kinderen en niets leuker dan hard door plassen rijden. Zelfs “ Crumpie” voorop het dashboard van de auto leek even te glimlachen. Het bleef hard regenen en daardoor was het zicht op deze imposante rots beperkt. Vol met indrukken en emoties terug gereden naar ons bivak. Kerstdiner bij de campers, groene curry met rijst. Na eten vroeg naar bed, de volgende ochtend willen wij naar het zuiden vertrekken. S’ nachts maakte de campers zowat slagzij, enorme windstoten, die gepaard gingen met onvoorstelbare hevige regen. Dit zorgde voor een onrustige nacht. Om 07.00 belde Ester met de mededeling dat wij niet gingen rijden. De storm en de regen was te hevig. In de loop van de dag bleek dit de enige juiste keuze te zijn. De campers kwamen steeds meer onder water te staan en op een gegeven moment konden de campers als woonboot gebruikt worden. Een uitzonderlijke situatie, ik heb dit onstuimige weer in deze hoedanigheid nog nooit meegemaakt. Terwijl ik zit te schrijven staat ons bivak onder water, op de foto’s is dit goed te zien. Ik zie Carla door het water lopen, haar benen zijn niet meer zichtbaar, zo hoog staat het water daar. Een man heeft zijn kano van het dak gehaald en peddelt tot grote hilariteit over de camping. Kinderen achtervolgen joelend en spetterend de kano. Iemand wilde stoer door het water rijden, is gestrand midden in het water, wordt er op dit moment uitgesleept. In volgend verhaal laat ik weten hoe het verder met ons en het weer is gegaan. So far so good en echt waar, ook nu is het genieten.