Het harde gezoem van bijen wekte mij vroeg in de morgen. Ik doe de deur open en kijk voorzichtig omhoog naar de takken van de bomen boven mij. Geen bijtje te zien. Ik loop onder de bomen vandaan, kijk in de lucht, hangt een grote drone boven mij te zoemen. De Japanners, die verder op staan, zitten achter een computer en besturen de drone. Ik hoop niet dat dit een volgende rage zal worden van de Japanners. Op dit moment is de selfie met stick nog de rage, overal waar zij gaan gaat een stick omhoog om zichzelf te fotograferen. Het is fijn om weer met Carla te zijn, gisteren weer bijgepraat, vannacht heerlijk geslapen met mijn lief aan mijn zijde. Het ritme moet nog gevonden worden, het is net als bij samenwonen. Ieder heeft zijn eigen gewoonten en systeem ontwikkelt en dan is het zoeken naar een balans. Door eerdere ervaringen hebben wij die snel weer gevonden en Carla voelt zich thuis in het reizende circus. Zij is met open armen ontvangen door Frans en Ester en zorgen heel lief voor haar. Inmiddels is de inwijding voorbij en reizen wij verder. Carla zoekt zelf nog naar haar bioritme vanwege het tijdsverschil van 9 uur. Vandaag is de foerage dag, boodschappen doen in een verkoelende supermarkt en aanvullende attributen kopen voor auto en campers. Bij Apollo langs gegaan om toestemming te krijgen voor de Mereenie loup ( Red center way) , ik rijd met een rescue team ( Frans) en daarom geen enkel bezwaar. S’ middags weer het zwembad in gedoken, sissend koelen wij af bij 40 graden buitentemperatuur. S’ avonds feestmaal voor Carla gemaakt, Tagliatelle met kip en de overheerlijke mosterd saus. De volgende ochtend vroeg op, wij gaan naar de West Mac Donnell, de andere helft van de bergketen bij Alice Spring. Komende dagen rijden wij steeds door Aboriginal Land. Zodra wij de stad ( dorpje) achter ons hebben gelaten doemen de rood gekleurde bergen weer op. Het weer is omgeslagen, bewolkt en temperatuur zakt naar 30 graden. Komende dagen zal daar geen verandering in komen en er is een grote kans op Thunder Storms. Zodra wij Alice Springs uitrijden krijgt verwondering en verbazing weer voorrang. De diversiteit aan natuurlijke schoonheid is in Australië onuitputtelijk. Eerst rijden wij langs roodgekleurde bergwanden met gele graspollen die prachtig contrasteren tegen de rode aarde. Vervolgens komen wij in een gebied waar alle groen in vele tinten en varianten het landschap kleuren. Door de vele regen juicht de natuur. Ineens slaan wij een gravelweg in en komen bij de Ellery Gorge. Tussen de bergwanden ligt een grote pool die opgelicht wordt door stralen zonlicht. Een wonderschone plek, een paradijsje, daar gaan wij op een bush camp overnachten. Bivak gemaakt en daarna het water ingedoken. Een onbeschrijfelijk gevoel, zwemmen tussen enorme bergwanden, met aan het eind een smalle doorgang naar andere pools. Heerlijk verkoelend, vooral voor Carla was dit een verademing. De overgang van koude naar 40 graden heeft een allergische opgeleverd. Haar armen en benen lijken wel schuurpapier, het zijn kleine bultjes die als reactie op deze allergie haar lichaam bekleden. Wat het meest vervelend is “het Jeukt” en krabben mag niet. Dan is koel water heerlijk. In het water genieten wij van de schoonheid en stilte om ons heen, hoewel ik niet kon nalaten om ook hier even mijn dolfijn act te demonstreren. Ester was naar het eind van de pool gezwommen, plotseling kwam zij hard lopend over het water naar ons toe. Bleek in het midden van de pool van een zandbank te liggen, het was als of zij over water liep. Aan de rand van de pool zitten wij stil naar de weerkaatsing van berg en de bomen in het water te staren. Af en toe schiet een Kingfisher naar beneden om een scheutje water te drinken. Een kleine reiger staat stil op zijn prooi te wachten, de scherpe snavel recht vooruit en klaar om de diepte in de duiken. S’ avonds was de hemel bedekt met wolken, helaas geen sterrenpracht. De volgende ochtend een duik in de pool genomen,daar kan geen douche tegenop. Opnieuw verandert het landschap, het wordt vlakker en aan weerkanten een groen lint van struiken en bomen. Hier rijden wij door een romantische verlatenheid. Op een hoog punt is het uitzicht adembenemend, tot aan de horizon zijn heuvels in geel en groentinten. Afgeslagen naar Orche Pit, een Aboriginal plek waar zij de verfstoffen halen voor bepaalde rituelen. Allerlei verschillende kleuren oker en rood. Deze werden van de rotswand geschraapt en daarna vermalen tot poeder. De typisch mystieke sfeer die zo eigen is voor de Aboriginal plekken was ook hier weer voelbaar. Terug op de parkeerplaats toonde Frans mij een schroef. Een sissend geluid van het linker achterband maakte duidelijk dat deze lek was. Het Esfra team pakte dit voortvarend aan. Helaas bleek het benodigde materiaal niet aan de verwachtingen te voldoen. Hier kwam het improvisatie talent van het Esfra team. Samen lagen zij onder de auto, al glurend en wriemelend kwam uiteindelijk het reservewiel naar beneden. Wiel verwisseld, bleek het reserve wiel kleiner en ook nog eens zwaar onder de modder. Het laatste kon verholpen worden het eerste niet. Eerst maar een plek zoeken voor overnachting en morgen doorrijden en morgen doorrijden naar Kings Canyon, daar kon de band gerepareerd worden. Hier zonder reserve wiel rijden is geen optie, hoewel Frans er nog eentje op zijn auto heeft liggen. Deze keer geen camp of camping, maar een plek aan een rivier onder oude Red Gums. Deze plek moest via zandweggetjes en door drooggevallen kreken met veel keien worden bereikt. Ik kan blijven schrijven in superlatieven, een prachtige plek die door Frans en Ester op een vorige reis is ontdekt. In de buurt was het Glenn Helen Resort met een restaurant, waar wij een heerlijk kangeroo biefstuk hebben gegeten. Het smaakte zo goed dat wij daar ook voor het ontbijt naar toe zijn gegaan. Deze ochtend opnieuw gebadderd in de rivier, fris en fruitig gingen wij op weg naar de Kings Canyon. Voordat het asfalt in gravel/zand overging, is een stop gemaakt in de krater van een gebergte. Het “off the road “ gevoel was hier weer, zand, keien, grind op een smal bergweggetje. Gestopt voor de lunch en daarna over de Mereenie loup naar Kings Canyon. Een goede gravelweg, met veel wasborden. Af en toe glad rood zand in de bochten waarbij de camper soms naar de zijkant van de weg afdreef. De regen heeft ervoor gezorgd dat de weg niet gortdroog was, daarom waren de stofwolken achter de auto minder lang dan op de Oodnadatta. Eind van de dag aangekomen op de camp site bij Kings Canyon. Het is nog steeds bewolkt met een aangename temperatuur van rond de 30 graden, dat is wel even prettig, geen brandende zon op je lijf. Een fenomenaal uitzicht op de Kings Canyon. Wij gaan nu eerst even zwemmen en gaan nog even kijken voor het lopen van de Kings Canyon Rim Walk morgen. So far so good. Het blijft genieten.

p.s. Je zal wel begrijpen dat in de Out Back van Australië geen internet en telefoon verbindingen is. Ik beschrijf meerdere dagen in één verhaal, de beschrijvingen worden korter, intentie blijft hetzelfde. Bij foto’s zijn twee series opgenomen, om je ook beeldend mee te later reizen. Geniet weer mee.