De arend draait langzaam zijn rondjes in de strak blauwe lucht. Plotseling duikt hij naar beneden. Twee meter boven de grond schiet de arend met een haakse bocht weer omhoog. Met de kop schuin en ogen scherp naar beneden gericht speurt hij opnieuw naar een prooi. Ik rij door een verlaten landschap met een rijk palet aan kleuren ,waarvan de tinten groen, oker, roodbruin in allerlei schakeringen de boventoon voeren. De gravel/zandweg strekt zich als een lang lint door het landschap. In de verte is een stofwolk zichtbaar. In deze verlatenheid is dat een teken dat een ander voertuig op komst is. De wolk wordt steeds groter en als de vrachtauto passeert rij ik plotseling in hele dichte mist. Even stoppen tot de wolk is opgetrokken en dan weer verder. Ik volg steeds een stofwolk voor mij, dit zijn frans en ester. Ik neem grote afstand om niet in hun stofwolk te rijden. Wij zijn onderweg van Mungu National Park naar Mildura. Vanmorgen vroeg opgestaan en samen met Ester de natuur opgeleukt met wat feestartikelen. Frans is jarig, de Happy Birthday slinger wappert in de wind en de stoel van de jarige is bezaait met cadeautjes. Met luid gezang werd de jarige onthaald en was er koffie, helaas zonder gebak. De verjaardagspret was snel voorbij, auto klaarmaken voor vertrek, snel even uit de emmer een plons water om ons de illusie geven dat de dag fris kan beginnen. Opnieuw rijden wij over gravel- en zandwegen. In de verte is een klein stofwolkje, dat zijn Frans en Ester. Ik rijd opnieuw op een kilometer afstand vanwege de stof en veiligheid. Verwondering en verbazing over de uitgestrektheid van het landschap. Het is een oer landschap, wat je ziet, hoort en ruikt draagt een ver verleden met zich mee. Vaak spreken mensen over spiritualiteit, dit landschap is het. Voor mijmeringen is geen tijd op deze route, concentratie is een vereiste. De steeds wisselende ondergrond vraagt regelmatig om rustig ingrijpen om de camper op koers te houden. De snelheid moet hoog zijn om het effect van de ribbels in het gravel ( wasbord) te minimaliseren. Zonder aankondiging rijd ik ineens op asfalt, Frans en Ester waren daar gestopt. Hier wordt een controle uitgevoerd, banden nog heel, geen steenslagschade enz.. Beide auto’s zijn bedekt met rode stofaarde, gelukkig binnen niets te zien. Bij de eerste benzinepomp gestopt en getankt. Vaak is over lange afstand geen mogelijkheid om te tanken, dus zodra er ééntje te zien is wordt de tank volgegooid. Ik heb ook 40 liter in reserve tanks aan boord. Camping gezocht, camper en trailer geïnstalleerd en daarna boodschappen gedaan. S’ avonds bij Andy Kitchen Asian restaurant hebben wij de verjaardag van Frans verder gevierd. Frans kreeg als cadeautje een laagje eigen gemaakte sambal in een te potje mee. Bij terugkomst een toost uitgebracht op het nieuwe levensjaar. De dagen zijn warm met temperaturen die schommelen tussen de 20 en 40 graden. De nachten zijn ( gelukkig) een stuk frisser, wat de nachtrust ten goede komt, ondanks de koude voeten en neus. De volgende ochtend weer vroeg op en op weg naar Broken Hill via de Silvercity High Way. Eerst nog even naar Telstra ( Australische KPN) om de Iphone van een Australische sim kaart te voorzien. Ik kan dan goedkoop bellen en heb overal internet, althans als de provider in een bepaald gebied te ontvangen is. Mijn ongeduld werd hier weer op de proef gesteld, het gaat hier zeer vriendelijk en gemoedelijk, maar neemt wel veel tijd in beslag. Ik loop dan een rondje en spreek mijzelf toe, relax je bent op reis en haast is hier onbekend. Alles geregeld en op weg naar Broken Hill. Het is een rustige asfalt weg. Met een snelheid van 90 kilometer per uur glijden de kilometers onder de camper door. Over een afstand van 200 kilometer word ik slechts ingehaald door een handvol andere auto’s en ook het tegemoet komend verkeer is op twee handen te tellen. Indrukwekkend zijn de road trains, vrachtwagens die een lengte kunnen hebben van 53.5 meter. Als die passeren moet ik het stuur stevig in handen nemen. In Broken Hill, een mijnstad, ons bivak opgeslagen op de lokale camping. Geen opzienbarend stadje, wel met een enorme begraafplaats waar menig mijnwerker zijn laatste rustplaats heeft gekregen. De twee accu’s van Frans zijn Toyota, die voor stroomvoorziening van de grote koelkist in zijn auto en koelkast in de trailer moet zorgen, functioneren niet goed. Een charger gekocht om de accu’s weer power te geven. Na het vaste ritueel, eten, slapen en weer opstaan zijn wij van Broken Hill naar Peterborough gereden. Een wonderschone rit met afwisselende landschappen. Vooral de slingerende rit door de bergen verhoogde het rijplezier. In Peterbourough weer een slaapplek gezocht op een lokale camping. Het was warm en nadat het bivak was geïnstalleerd, een duik in het (kleine) zwembad genomen. Uiteraard heb ik voor dolfijn gespeeld en verder al dobberend af en toe een balletje naar elkaar gegooid. Wat is dat heerlijk zo’n verkoelende duik. Na deze verfrissing werd de maaltijd geprepareerd, Frans en ik spelen om beurten voor kokkie. De omgeving is prachtig, een glooiend landschap in oker tinten, met grillige bomen die het landschap perspectief geven. Camera gepakt en geprobeerd dit overweldigende landschap vast te leggen. Een ander mooi schouwspel speelt zich af in de lucht, vogels van allerlei pluimage vliegen hier rond. Frans en Ester zijn ervaren vogelaars en benoemen wat zij zien. Wat voor mij rode stofbuik sijs is, krijgt nu een naam. Het zijn Gallah’s behoren tot de familie van de kaketoe’s. Op de foto’s kan het resultaat worden bekeken. Genoten van de maaltijd, na het eten met een glaasje wijn en whisky light het leven besproken en daarna de mandjes opgezocht. Morgen richting een prachtig National Park, de Flinders Ranges. So far so good, reis mee en geniet.