De auto komt grommend tot leven. Het is half negen in de ochtend, Frans gaat naar Automotive in Port Augusta om het euvel, mankement c.q. het probleem met de accu’s te laten onderzoeken. Ik kreeg een nieuwe taak, hoofdoppasser van het bivak. Gelukkig hoort daar een kop koffie bij en nam ik de gelegenheid om mijn foto’s te selecteren voor mijn reislog. Ester, hoofd van de huishoudelijke dienst was klaar met haar taken. Na kort werkoverleg met Frans, hoofd technische dienst, gingen zij op weg naar de elektricien voor bewegende objecten. Het was goed dat zij was meegegaan. Bij aankomst was er een crumpy old man die brommend vroeg wat er aan de hand was. Toen Ester in zicht kwam ontdooide hij en door zijn belangstelling voor haar werd het probleem onmiddellijk bespreekbaar. Gelukkig bleek het een overzichtelijke en makkelijk te verhelpen probleem te zijn, althans dan moet je wel weten wat de oorzaak is. Door de uitleg van Frans kwam de elektricien voor bewegende objecten snel tot een diagnose. Kort gezegd : de geleverde spanning woog niet op tegen de benodigde spanning (uitleg Frans). Herkenbaar in andere situaties met wisselende omstandigheden. Daardoor kon de tweede accu niet worden opgeladen. Na wat omleidingen en nieuwe schakelpunten werkte het zoals het zou moeten werken. Bij terugkomst op het bivak was duidelijk aan Frans te zien dat het allemaal weer werkte, opgewekt fluitend ging de motorkap open en werd mij het resultaat aanschouwelijk gemaakt. Bivak opgebroken en richting Hawker en Flinders Ranges gereden. Eenmaal onderweg kwam de regen met bakken tegelijk uit de lucht gekletterd. Met gematigde snelheid reden wij verder over het glimmende, schuimende asfalt. In Hawker aangekomen zag ik dat Frans het centrum inreed. Dat is een hoofdstraat met een paar winkels, een benzinepomp en een Bar Café. In deze Bar Café wordt de heerlijkste koffie van Australië geserveerd, volgens Frans en Ester. Over plassen springend gingen wij naar binnen en bestelden de fameuze koffie. Deze keer niet in soepkommen maar in normale koppen.. In een oude vitrine stonden een paar prachtige muffins ons aan te staren. Deze werden ook besteld en na de eerste slok kon ik het al beamen, dit is voortreffelijke koffie en de muffin ging erin als koek. Na deze verwennerij doorgereden naar Wilpena in de Flinders Ranges. De weg is nat en aan weerskanten zijn plassen ontstaan en daar maken de kangoeroes dankbaar gebruik van. Ik zie in de verte steeds kangoeroes wegvluchten als Frans hen passeert. Als ik voorbij kom zijn ze uit het zicht verdween. Ik vroeg via het bakkie aan Frans of hij ze niet steeds wilde wegjagen, helaas zonder gewenst resultaat. Wij zijn in Aboriginal land en het gebied van de Flinders Ranges wordt beheerd door de Aboriginals in samenwerking met National Parks S.A.. Wij hebben ons bivak opgeslagen op een prachtige camping welke ook beheerd wordt door de Aboriginals. Het lijkt een bushcamping, maar heeft wel alle voorzieningen. Hier blijven wij een aantal dagen om te genieten van het wonderschone landschap hier. Voor de Aboriginals speelt het landschap een belangrijke rol. Veel plekken in het landschap vervullen belangrijke mythologische functies. De volgende dag zijn wij met de auto van Frans door het landschap gereden en de kracht van de natuur wordt hier voelbaar. De bijzondere sfeer zit in de combinatie van lucht en aarde en de steeds veranderende kleuren en geuren. Ik geniet van dit landschap in stille ontroering. Wij hebben de Geological Trail gereden. Regelmatig wordt aangegeven hoe oud dit landschap is, dat varieert van 500 tot 620 miljoen jaar geleden. Hier was een bergketen die hoger was dan de Himalaya en is in de tijd vergaan tot een hoop gestapelde rotsen. Dit maakt het bijzonder, de oerkracht die nog steeds aanwezig is. In de uitgestrekte vergeelde grasvelden worden zwarte stippen zichtbaar, dit zijn altijd kangaroes of Emoe’s, een soort struisvogel. Het Emoe vrouwtje legt eieren en daarna worden deze door het mannetje uitgebroed. Hij neemt ook de opvoeding voor zijn rekening. Het vrouwtje gaat op zoek naar een nieuw mannetje die haar opnieuw de benodigde eieren kan bezorgen. Verder zijn hier heel veel gevederde vrienden, die ik nog steeds niet met hun eigen naam kan benoemen. Het blijven voor mij de roze stofbuiken, koekoeboeroes, krijsende kraaien, wipkippies, ding dong papagaaien en kluk kluk kakatoe’s. Ik kan veel plezier ontlenen aan het gluren naar vogels en proberen om ze op de gevoelige kaart vast te leggen. In het fotoalbum is het resultaat van de dieren verzameling in beeld gebracht. Ik ben nog steeds op jacht naar de zwart geringde groen uitgeslagen papagaai. Wij zijn ook naar een bush campsite in de Brachina Gorge gereden. Daar vond een hereniging plaats met Frans en Ester. Ontroerd stonden beiden te staren naar deze plek waar zij dierbare herinneringen aan hebben, ik heb geen navraag gedaan en kan daar geen verslag van doen. Als laatste naar Stokey Hill, een hoog punt met een 360 graden overzicht van het glooiende landschap en aan de horizon scherp afgetekende bergen. Deze plek is een heilige plaats voor de Aboriginals. Met een hoofd vol impressie en beelden terug naar het bivak. S’ avonds koelde het enorm af, met fleece en joggingbroek een drankje gedronken voor het slapen gaan . Frans is een diehard, die blijft in korte broek en T-shirt zitten en geeft geen krimp, althans de krimp is uiterlijk niet waarneembaar. De twee volgende dagen opnieuw gaan zwerven in het overweldigende schoonheid van de natuur. Een wandeling gemaakt door de Sacred Canyon. Deze grillig uitgesleten Canyon overrompelde mij. Ik voelde mij stil worden, voelde wervelingen in de buikstreek en tranen welden op. Het was warm, ik kreeg kippenvel. Als wij spraken ging dat automatisch twee octaven lager en met veel ontzag liepen wij door deze kloof. Op verschillende rotswanden waren oude tekeningen van Aboriginals gekerfd. De voorouders kunnen via deze tekeningen kennis overdragen aan volgende generaties. Er zijn tekeningen gevonden van meer dan 60.000 jaar oud. Niet verwonderlijk dat ik met veel bewondering en ontzag op deze mystieke plaats liep. Ineens was een grot zichtbaar, dit is een plek waar de spirit van voorouders aanwezig is. Wij hebben daar opnieuw in alle stilte gezeten, soms legden wij heel even de hand op elkaars arm. Wat daar voelbaar was had geen woorden nodig. Na deze indrukwekkende ervaring terug naar bivak en het bekende ritueel. De volgende dag naar Aroona Valley. Ik val in herhaling, maar ook nu weer een prachtige tocht door dit mystieke landschap. De vallei is prachtig en aan het eind staan nog enkele ruïnes van vroegere bewoners. Wij zijn omhoog gelopen en het uitzicht was adembenemend en spraakmakend tegelijk. Met een schat aan indrukken ga ik dit verhaal eindigen. Ik hoop dat je weer kunt meereizen met mijn verhaal. Komende dagen zijn wij onbereikbaar, wij doen de Oodnadatta track, een onverharde weg van gravel van meer dan 600 kilometer lang. Spannend. So far so good. Ik leef het leven en geniet.