Het is één uur s’ nachts, buiten is het donker en koud. Het is ongewoon koud, rillend lig ik in mijn bed in de camper. De deken geeft mij onvoldoende warmte in deze bibbernacht. Ik ben wakker, ik wil slapen, mijn oogjes toe. Ik vraag Klaasje om mij de slaap te brengen, maar mijn bio klok, die nog op drie uur Nederlandse tijd staat, wil daar niet aan meewerken. Ik trek mijn joggingbroek, fleece en sokken aan en probeer op de manier warmte in mijn lijf te krijgen. Diep onder de dekens dommel ik naar de ochtend. Als de nacht de dag heeft binnen gehaald, klim ik uit mijn bed en zie dat Frans en Ester ook de dag zijn binnengetreden. De dag start met een gebruikelijk ritueel, spullen inpakken, auto’s rijklaar maken, douchen, aankleden en ontbijt. Vandaag rijden wij naar Renmark aan de Murray River. Ester Okidoki rijdt het eerste deel met mij mee. Uitproberen van de verbinding tussen het bakkie van Frans in de 4wd Toyota Bush Hilux en de portofoon in mijn 4wd Toyota Bush camper. Prima verbinding, ester antwoord steeds met Okidoki, maar op dringend verzoek werd deze actie gestaakt. Eenmaal buiten de stad openbaart zich een mooi landschap, ik rij vaak in één rechte lijn en soms meandert de weg zich door het landschap. Ester heeft mij zich bij Frans in de auto genesteld en ik ga met mijzelf verder. Gouden welvingen van rijp koren, zilveren schitteringen van het zonlicht op het water begeleiden ons op deze rit. Het landschap ligt er wijds en verlaten bij. Midden in de uitgestrektheid van de gouden velden staat, scherp afgetekend tegen de horizon, een prachtige boom eenzaam en alleen te pronken. Wat een schoonheid, ik geniet van de wisselende taferelen en perspectieven in het landschap. Gelukkig is het rustig op de weg en iedereen rijdt hier in een rustig tempo. In Renmark een camping gezocht en gevonden aan de oever van de Murray River. Mooie camping, staan helemaal achteraan omdat daar bijna geen andere gasten zijn. Besloten om hier twee dagen te blijven. Het kampement opgezet, binnen 20 minuten is alles in gereedheid gebracht voor relaxen, eten en slapen. Op de foto’s wordt het kampement in volle glorie getoond. Naar Renmark gegaan om boodschappen te doen, met name om het bed van een nieuwe onderlaag te voorzien en fleece dekens warmte in mijn lijf te houden. Terug op de camping werden de stoeltjes aan de oever van de rivier gezet. Wij zaten te lezen, babbelen en lieten onze gedachten meedrijven met de stroming van de rivier. Af en toe passeerden een house boat, die bij de camping kwamen foerageren. Er was ook een fanatieke waterskiër, die als hij passeerde zijn arm los van de stok deed en deze, met een zwierend gebaar van een balletdanser, boven zijn hoofd hield. Het verwachte applaus bleef echter uit, herinneringen uit een ver verleden, toen Frans en ik gingen waterskiën, hadden voorrang op dit schouwspel. S’ avonds een heerlijk diner door kok Frans, wij gaan om beurten de uitdaging aan om iets op tafel te toveren. Wijntje en daarna onze mandjes in. De Bio klok had pogingen gedaan om de tijd gelijk te zetten, wat niet helemaal gelukt was. Een deel van de nacht bleek dag te zijn. De volgende dag was een relax dag, die ieder op eigen wijze invulling gaf. S’ avonds was kok Bertus aan zet en toverde een Thaise hap uit de pannen. Uiteraard werd dit s ávonds afgeblust met een glaasje wijn en een whisky light voor Frans. Na het eten, koffie gedronken aan de rivier en genoten van de schoonheid van een ondergaande zon, de weerkaatsing in de rivier gaf een extra dimensie. De plannen voor het vervolg van de reis zijn aan wisselingen onderhevig, de volgende dag werd besloten om naar een Bush camp in Mungu National Park te gaan. Deze nacht zijn de dagen bij elkaar gekomen en is mijn bio klok gelijk gezet. De volgende dag vroeg op pad, het eerste deel ging over asfalt, na 100 kilometer ging dit over in een gravel/zandweg. De uitgestrektheid en steeds wisselende kleurstelling van het landschap zijn imponerend. Verstild genieten. De afwisseling tussen harde ondergrond, afgewisseld met wasbord ondergrond en dan weer het rijden op zand, dat mij het gevoel geeft op glad ijs te rijden, maakt wel dat ik steeds alert moet blijven. Toch zijn er ook de mijmeringen, het gemis van mijn lief. Opvallend is dat ik mijn lief meer mis nu ik samen met Frans en Ester reis, dan dat ik alleen reis. Uiteraard dwalen mijn gedachten naar mijn lieve dochters en mijn kleine zonen. Muziek maakt op zo’n rit ook allerlei gevoelens los, soms tot tranen toe. Opletten blijft wel belangrijk, vooral als een tegenligger in de verte wordt gespot. Dit is duidelijk waarneembaar, een grote wolk stof komt steeds naderbij. Vooral de trucks veroorzaken grote wolken stof. Als zij passeren lijkt het alsof je in een hele dichte mist bent gereden. Afremmen en soms stoppen is noodzakelijk. Uiteindelijk aangekomen op het Bush camp. Hier zijn geen voorzieningen. Frans en Ester, de ervaren Australië reizigers, weten hier wel raad mee. Zonnepanelen geïnstalleerd en verder allerlei handige outdoor spulletjes o.a. een eigen gefabriceerde bush camp douche. Helaas bleek het pompje niet meer te werken en werd er gewassen vanuit een grote emmer. S’ middags met de Toyota van Frans, voordeel van een trailer achter de auto, een rit gaan maken door Mungu National Park. Hier is een lange strook wandelen duinen te bewonderen, de Chinese muur. Inderdaad een fascinerend gezicht, een enorme vlakte en daar loop een strook duinen dwars doorheen. Wat heeft moeder natuur ons toch veel schoonheid te bieden. Terug naar het bushcamp. Wat een stilte hier. Uitsluitend geluiden van verschillende vogels, geritsel van ander beestenspul en de wind die door de bomen floot, wat het geluid had van een passerende trein. Na het eten werden wij ineens overvallen door een enorme wolk van vliegjes en vliegende miertjes. Binnen een paar tellen waren onze lijven zwart van de beestjes. Vluchten kon niet meer !. Alles proberen af te kloppen, terwijl een deel van de wolk zich in de gaslantaarn had genesteld en dat gaf de geur van verschroeid huid. Uiteindelijk werd het minder, wij konden ons overgegeven aan het prachtige schouwspel van de sterren. Het blijft een wonder, al die lichtjes die als een twinkelende deken om je heen is gedrapeerd. Af en toe een vallende ster en probeerden satellieten te spotten, waarvan de zonnepalen schitteren in het zonlicht. Het lijken net wandelende sterren. De wind was inmiddels gaan liggen en het was ineens heel stil. De nacht heeft zijn intrede gedaan en wenkte ons om naar bed te gaan. Hier konden wij geen weerstand aan geven en wij gingen onze mandjes opzoeken. Nagenietend van alle schoonheid gingen bij mij de luikjes al snel dicht en stapte ik in dromen land. Morgen gaan wij weer verder, waarheen zien wij morgen wel. So far so good. Het blijft genieten.