De motorkap staat open en Frans hangt met zijn hoofd boven de accu’s. Hij gluurt in een glaasje, een diepe frons tekent zijn voorhoofd. Het moet groen zijn, het is rood gromt hij. Tijd voor Zen van het motoronderhoud. De twee accu’s van Frans zijn Toyota, die voor stroomvoorziening van de grote koelkist in zijn auto en koelkast in de trailer moet zorgen, functioneren niet goed. Besloten om eerst naar een garage in Peterbourough te gaan voor een diagnose van dit lijdende voorwerp. Het bivak opgebroken en na het ontbijt naar het bedrijf Bridgestone, een soort Kwik fit, gereden. De aandacht en betrokkenheid van de Aussies in de garage is hartverwarmend. Zij kwamen gelijk in actie en starten een onderzoek. De diagnose kwam als een kassabon uit een apparaat tevoorschijn. Sorry mate, het probleem van de accu’s is onduidelijk, hier moet een specialist aan te pas komen. Ter plaatse kon het niet worden hersteld en wij moeten naar Port Augusta, een stad aan de kust 100 kilometer vanaf Petersborough. Maandag kunnen wij daar terecht om het mankement te laten onderzoeken en hopelijk te herstellen. Na ampel beraad wordt de planning gewijzigd. Eerst naar Wilmington om naar Mount Remarkable National Park te gaan en daar een voettocht te maken door de Aligator gorge. Daarna naar Port Augusta om daar twee nachten te blijven. Zondag nemen wij een rustdag en maandag naar de garage voor verder onderzoek van het euvel. De route naar Wilmington was een weg met veel afwisseling in het landschap, lange rechte lijn door de vlakte en dan weer slingerend door de bergen. Vlak voor Wilmington was een afslag naar de Aligator Gorge. Een groot bord met de tekst “ not suitable for caravans and trailers”. Dit was een tegenvaller, de trailer mocht niet mee en geen plek om deze achter te laten. Wij zijn naar een parkeerplaats gereden en daar in beraad gegaan. Frans besloot om daar te blijven, wilde de koelkast aansluiten op zonnepaneel om de verse waren ook daadwerkelijk vers te houden. Hij was hier al eerder geweest en vond het prima om achter te blijven. Het blijft bijzonder, ik schrijf verhalen om anderen mee te laten reizen en ik reis met Frans en Ester mee in hun verhalen. Ik reis nu mee door gebieden die zij de afgelopen 15 jaar in Australië hebben gemaakt. Zij trekken altijd 3 maanden per jaar door Australië en hebben meer van het land ontdekt en gezien dan menig Aussie. Zij laten mij het prachtige land ontdekken en ik geniet van deze reis. Ester en ik besloten om de tocht door de Gorge te maken. Wij zijn er met de camper heen gereden. Het was inderdaad een bochtige weg met veel steile stukken. Camper geparkeerd en naar een bord gelopen waar de tocht stond beschreven. De kloof in naar beneden gaat via rotsachtige traptreden, deze ongelijkheid vergde opperste concentratie. Beneden liepen wij door de kloof naar terrassen die door de stroming van het water zijn uitgesleten. In verwondering loop ik door de kloof, hier ervaar ik de oerkracht van de natuur. Ik begrijp waarom de Aboriginals deze plek hebben uitgezocht. Ik loop in een magische wereld van aardetinten, woeste rotspartijen, poeltjes en de specifieke geur van eucalyptus. Het is stil, ook wij spreken bijna niet met elkaar. Af en toe staan wij stil en kijken in verwondering om ons heen. Het tweede traject gaat naar de Narrows, een hele smalle doorgang in de kloof. Overal zag ik fotomomenten, soms gestopt om het vast te leggen, dan weer doorgelopen en volop genieten van deze schoonheid. Terug moest de trap weer genomen worden, Ester haar Fit-bit gaf aan dat wij 26 trappen op gelopen waren. Stil nagenietend reden wij terug naar de parkeerplaats waar Frans ons stond op te wachten. De motorkap stond open, de tent van de trailer stond omhoog. Zonnepaneel stond buiten om voor de noodzakelijke koelvoorziening te zorgen. Het mankement aan de accu kost Frans duidelijk hoofdbrekens, regelmatig duikt hij onder de motorkap met een spanningsmeter. Bij hem hoef je geen spanningsmeter te plaatsen, het is duidelijk dat het hem dwars zit en de spanning oploopt. Nadat wij een lunch hadden verorbert zijn wij richting Port Augusta gegaan. De weg gaat geleidelijk en met veel bochtenwerk richting de kust, Eenmaal op de vlakte schitteren aan weerskanten van de weg de zoutvelden in de zon. In de verte is een kilometers lange trein zichtbaar, al wij bij de overweg aankomen is net de laatste wagon met container gepasseerd. De camping ligt aan een uitloper van de delta en aan de overkant van het water is een spoorweg emplacement. Dat wordt het weekend treintje spotten. Deze plek is een overslag punt, het is komen en gaan van goederentreinen met voornamelijk containers naar alle windrichtingen in Australië. Het bivak geïnstalleerd, foerageren en het diner klaarmaken, Frans heeft op BBQ de aardappeltjes keurig gerangschikt en het lam ligt op de andere plaat. S ’ avonds bij een wijntje de week evaluatie. Gaat alles naar wens ? Ja, einde evaluatie. Bij ondergaande zon treintje spotten, ook s’ nachts rijden de treinen, het komen en gaan van de treinen wordt uitgebreid besproken. Dit geeft ook weer aanleiding voor reisverhalen en het werd een latertje. Voor morgen geen plannen gemaakt, het is Zondag en een rustdag. Op deze dag schrijf ik dit verhaal en selecteer de foto’s. So far so good. Veel leesplezier en kijkgenot.