Teder kust de nacht de dag wakker. Aan de einder klimt de zon langzaam omhoog om zijn warmte naar moeder aarde te brengen. Hier in Alice Springs is de zon goedgemutst, het is half acht en de afgegeven warmte heeft een temperatuur van 28 graden. De maan wil ook nog even blijven, de zon en de maan kijken even naar elkaar in het strak blauwe firmament. De zon klimt naar grote hoogte, de maan neemt afscheid, verdwijnt en zal vanavond weer zijn opwachting maken. Het bivak wordt opgebroken en binnen een half uur worden de motoren gestart. Wij gaan naar het Mac Donnell gebergte ten oosten van Alice springs. Het zijn evenwijdig aan elkaar geregen lage bergruggen en kloven. Het eerste deel wordt gekenmerkt door een spekkoek bergrug, mooi horizontaal gelaagde groen/bruin gekleurde plakken in de berg. Verderop zijn de plakken omgevallen en getransformeerd in een verticaal roodgekleurd bergmassief. Deze rode kleur is kenmerkend voor centraal Australië. Wij stoppen bij Emily Gap, een geheime heilige plek van de Aboriginals. Wij lopen in de richting van deze plaats, eerst op een breed pad met fijn zand geflankeerd door witte oude bomen (Gum Tree). Ik sta stil en loop terug naar de auto, haal voor de zekerheid mijn reserve batterij voor de camera. Frans en ester zijn doorgelopen. Ik loop voor de tweede keer deze entree binnen. Ik voel ineens wervelingen in mijn buik en een warme wind langs mij heen. Ik ben geraakt, het is alsof iemand of iets mij met open armen ontvangt. In stille verwondering loopt ik verder. In de verte zie ik de sacred place, Frans roept mij toe dat je hart hier sneller zal gaan kloppen. Frans is gaan zitten, ik kom op de plek en ik wordt heel stil van binnen. Plotseling biggelen de tranen over mijn wangen, ik probeer ze weg te vegen, maar geen houden aan. Ik geef mij over en nu stroomt alles in mijn lijf. Opnieuw ben ik verwonderd over zoveel ontroerende emotie. Hier voelde ik alsof iemand of iets armen om mij heen sloeg en een gekoesterd gevoel gaf. Ik ga naast Frans zitten en samen zitten wij voor ons uit te staren en delen stilzwijgend deze wonderlijke spirituele ervaring. Deze gevoelens zijn moeilijk te verklaren, de Aboriginals noemen het The Spirit. Het vermoeden bestaat dat dit een initiatie plaats voor jongens is geweest, waar zij naar een aantal rituelen man werden. Toen ik deze ervaring een plek heb kunnen geven kon ik pas foto’s maken. Later viel mij op dat Ester op geen van de foto’s staat. Overal waar wij zijn geweest staat zij op de foto, hier niet, Toeval ?? Op de terugweg delen Frans en ik onze ervaringen, wij komen niet verder dan elkaar begrijpend aankijken. Wij rijden verder naar Jesse Gap. Gedachten komen langzaam in balans. In de Jesse Gap, ook een heilige plaats van Caterpillar dreaming. Hier was het voor mij een stuk rustiger, prachtige plek om door te lopen, geen bijzondere ervaring. Ik was daar blij mee, de vorige ervaring werkte nog door. Hierna zijn wij naar Corroboree Rock gegaan, wederom een belangrijke plaats voor de Aboriginals. Een rots met twee gaten waar het licht doorheen kwam. Met verbazing liep in verder en zag de rots uit een ander gezichtspunt. Het bleek een heel smalle rots van 800 miljoen jaar oud te zijn die uit de vlakte was opgestegen. Het is de kathedraal voor de Aboriginals, een plaats waar zij, ook heden te dage, heel vaak bij elkaar komen. Er was een bord met een tekst die vroeg om respect te tonen en vooral niet buiten de aangegeven paden te gaan. Ook zonder bord is het voelbaar dat hier respect wordt gevraagd. Opnieuw word ik in een onbekende emotie getrokken, heel anders dan in de Emily Gap, toch voel ik ook hier de bijzondere sfeer, een sterk aanwezige energie die deze rots omarmt. Vol met alle indrukken besloten wij om door te rijden naar Trephina Gorge Camp Grond. Hier zullen wij 3 dagen, 2 nachten blijven en vandaar de omgeving verkennen. De Bush Camps in Australië zijn op prachtige plekken met altijd basis voorzieningen, water soms drinkbaar, vaak niet, wel altijd BBQ en een compost toilet. Wij hebben zelf altijd genoeg water bij ons, voor de zekerheid 270 liter. Verder hebben wij 4 liter whisky, 10 liter wijn en 8 liter bier in stock. Op een fantastisch mooie plek op deze camp ground hebben wij ons bivak opgeslagen. Frans heeft zijn eigen creatie: de “Buitenste Beste Bushdouche” weer in elkaar gezet en het in heerlijk om na een snikhete dag even in de buitenlucht onder een douche te staan. Het water is warm, dit wordt overdag in speciale zakken door de zon verwarmd en het is dan zo heet dat het met koud water gemengd moet worden. S’ avonds hebben wij naar de sterrenhemel zitten staren. Het was volle maan en toen de maan over de kim van de berg kwam, leek het wel of iemand het licht had aangestoken. Het had wel een heel speciaal effect op de bergrug tegenover ons bivak. De maan bescheen de rode bergwand en de vogels begonnen te zingen. Wij waren moe van alle emotie deze dag en gelouterd gingen wij slapen. De volgende dag zijn wij naar de John Hayes rock pool gegaan. De weg er naar toe gingen via een rotsachtig pad, de auto baande zich moeiteloos edoch traag een weg omhoog. Uiteindelijk bij de pool aangekomen en opnieuw een magische plek. De pool lag tussen hoge rotsen, het water glinsterde in het schaarse zonlicht. Het water was verkoelend en wij hebben daar heerlijk gezwommen. Na de lunch zijn wij weer naar ons bivak gegaan, de rest van de dag lui liggen te genieten van alle schoonheid om ons heen. S’ avonds opnieuw genoten van een buitenaardse prachtige sterrenhemel. Ik merkte wel dat ik onrustig begon te worden. Carla was bezig om zich voor de bereiden op de vlucht naar haar lief. Hier in de bush is geen telefoon en internet mogelijk. Ik ben communicatief van de buitenwereld afgesneden. Ik kan pas weer contact met haar maken als wij terug zijn in Alice Springs en dat is tegen de tijd dat Carla een tussenlading maakt in Dubai. Om lang verhaal kort te houden, dat is ook gelukt. Wij zijn van de bush weer terug gegaan naar de campsite in Alice Springs. Daar was het voorbereiden op de komst van Carla. Na een onrustige nacht was eindelijk de ochtend aangebroken en gingen wij naar het vliegveld. Ik had het gevoel of ik naar mijn eerste afspraakje ging. Op het vliegveld eerst door een grondige controle en toen naar de gate waar zij zou aankomen. Ik liep naar buiten en zag tegelijk een vliegtuig landen. Dat moet Carla zijn, dacht ik. De Airbus werd vlak voor mij geparkeerd en ik stond met mijn neus tussen de tralies van het hekwerk. Ineens zag ik haar, zwaaien en snel naar binnen. Toen ik haar in mijn armen sloot was de ontroering zo sterk dat opnieuw de waterlanders een vrije loop kregen. Met betraande gezichten stonden wij elkaar lachend aan te kijken. Frans en Ester kwamen ook naar Carla en gaven haar een warme hartelijke omhelzende verwelkoming. Terug naar de campsite en de rest van de dag dicht bij elkaar doorgebracht. Het reisgezelschap heeft een nieuwe samenstelling, wij gaan met elkaar verder reizen. Er is nog zoveel om je over te verwonderen en te bewonderen, daarover volgende verhalen. So far so good.