De wind brengt de lange naalden van de Desert Oak in beweging, ik word gewekt door een zacht ruisend geluid. De zon schijnt oogluikend door het gaas van mijn camper. Ik kruip onder mijn lakentje vandaan en stap uit de camper in een oase van rust. Ester heeft de koffie klaar, Frans rookt zijn shaggie, stilzwijgend drinken wij koffie en genieten van de rust die deze plek ons brengt. Ineens komt iedereen in beweging, het bivak wordt opgebroken. De auto’s worden gestart en grommend banen zij zich een weg over de zandvlakte. In mijn achteruitkijk spiegel kijk ik nog éénmaal naar de groene oase achter mij. Wij zijn op weg naar Coober Pedy voor de volgende overnachting. Stoppen in Williams Creek, waar volgens Frans en Ester prima koffie en heerlijke Pie te krijgen is. Het was weer een schot in de roos, een roadhouse zoals je alleen maar in films ziet. Hier wordt een reizigers overleg gehouden, ik wilde heel graag de Breakaways zien, een heilige plaats voor de Aboriginals. Glimlachend reageerde Frans, prima dan rijden wij totaal 160 kilometer om, no worries, kilometers tellen wij niet. Zijn knipperlicht gaf aan dat wij een zijweg van de Oodnadatta waren ingeslagen, op naar Coober Pedy en de Breakaways. Ik geniet van het duinlandschap waar wij door heen rijden, prima gravel, af en toe slippend over het gladde zand. Ik verbaas mij nog steeds over de afwisseling, vele vele lange kilometer door de vlakke verlatenheid en dan ineens doemen heuvels op. Dichterbij wordt een palet aan groene tinten zichtbaar, gestileerd in een geel duinlandschap. De regen heeft de natuur een opkikker gegeven. Na 3 uur komen twee zendmasten in het vizier. Dit is een teken dat wij de bewoonde wereld naderen. Ineens zie ik langs de weg allemaal punthoeden heuveltjes, het zijn er duizenden. Dit is het gebied waar opaal wordt gezocht en soms gevonden. Ieder punthoedje staat voor een claim en de eigenaar heeft daar naar het waardevolle mineraal gezocht. Wat ook opvalt zijn heuvels met allemaal pijpjes boven de grond. De mensen wonen hier onder de grond, de hitte is hier zo hevig dat zelfs een airco geen verkoeling kan brengen. Boven de grond staat wel een klein huisje, waar de auto ofwel auto’s naast geparkeerd staan. Dit is de ingang van de woning die zich onder de grond bevindt. Alleen van het idee krijg ik kippenvel en een benauwd gevoel. Camping opgezocht, de plaatsen zijn onder een scherm tegen de hitte. Bivak gemaakt en met de Toyota naar de Breakaways gereden. Eerst reden wij langs de punthoeden heuvels, volgen een brede gravelweg die steeds smaller en bochtiger werd. Ineens kwamen twee taarten van heuvels in mijn gezichtsveld. Twee oprispingen van de natuur in het vlakke landschap. Voor de Aboriginals is dit spirituele gebied. De twee heuvels zijn Two Dogs, de ene wit en de andere licht bruin. Verderop een grote punthoed berg, Wati, de eigenaar van de honden. Zij hebben een al eeuwen een spirituele taak in dit gebied. Verspreid in het landschap liggen meerdere bergen en heuvels met prachtige aarde tinten. Wij zijn naar een hoger gelegen plateau gereden. Vandaar verbaas ik mij over de panoramisch schoonheid van dit landschap. Ik vind het beschouwend, indrukwekkend mooi, heb meer verwondering en verbazing dan ontroering. Met een hoofd vol indrukken terug gereden naar het bivak. Op de terugweg waren aan weerszijden van de weg allemaal punthoeden heuveltjes. Het geeft het landschap een futuristische aanblik. Na het eten begon tijdens de schemering mijn gevecht met de muggen. Zij hebben het op mij voorzien, de Haarlemse Mug. Binnen enkele ogenblikken word ik lek geprikt, spuiten helpt niet en mijn verzoek om ook eens bij de buren langs te gaan wordt genegeerd. Dit is al de zoveelste keer dat mijn lijf een kraterachtig uiterlijk heeft gekregen door de vele muggenbeten. Vandaar dat ik van mijn vrienden, die veel minder aantrekkelijk zijn voor de muggen, de bijnaam Bertus Priklap heb gekregen. Volgens mij vinden zij het stilletjes wel vermakelijk dat de muggen mij als priklap gebruiken. Zij zijn bijzonder blij met een priklap als reisgenoot. Mijn bed ingestapt met een door prikweg ingevet lijf. Ester heeft mij anti histamine gegeven om de jeuk dragelijker te maken. Na een korte nachtrust zijn wij de volgende dag weer op weg gegaan naar Oodnadatta. Vandaar vervolgen wij de Oodnadatta Track richting Marla. De gravel weg naar Oodnadatta was recht toe recht aan door een vlak landschap. In Oodnadatta aangekomen rijden wij recht op het Oodnadatta Pink Roadhouse af. Alles op, aan en in het roadhouse is Pink en het roadhouse is “wereldberoemd” om de Oodnadatta Burger. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot 40 graden, wij hebben de verkoeling van het roadhouse opgezocht en uiteraard de burger besteld. Het is inderdaad een enorme burger met van alles erop en er onder. Na het verorberen van deze burger besloten wij om door te rijden naar Marla. Oorspronkelijk wilden wij overnachten in Oodnadatta, gezien de temperatuur en geen schaduwplek was de keuze snel gemaakt. De verkoeling in de auto kreeg de voorkeur en de 220 kilometer die daarvoor gereden moest worden accepteerden wij met volle overtuiging. De weg was vaak modderig vanwege de regen die de afgelopen tijd is gevallen. De auto’s hadden steeds wisselende ondergrond, gravel, zand, modder en dan weer diepe modderplassen. Regelmatig diepe sporen in de modder van auto’s die een glijpartij hadden gehad .Het vergde veel concentratie van de rijders om de auto’s in koers te houden. Na weer een diepe duik in een modderpoel groef mijn 4 WD bushcamper zich een weg omhoog. De camper kwam boven met een motorkap die onder de rode modder zat, de koplampen waren niet meer te zien en de voorruit was ook onder een laag modder bedekt. Inmiddels hebben de auto’s een blakend rode OutBack uiterlijk. Uiteindelijk heelhuids en zonder problemen in Marla aangekomen, camping opgezocht met zwembad. Bivak geïnstalleerd, daarna direct het zwembad ingedoken en een uur in het koele water gedobberd. S’ avonds vertelde Ester, onze reisleidster van de dag, dat wij de volgende dag rustig aan konden doen. Het was nog maar 266 kilometer naar Alice Spring over de Stuart Highway, een prima asfalt weg. Het werd een latertje, de volgende dag braken wij het bivak in een heel rustig tempo af, gingen nog uitgebreid ontbijten, dronken koffie, starten de mortoren en gingen op weg. Na 180 kilometer stopten wij bij Kulgera Roadhouse voor een heerlijke Pie en koffie. Toen wij de weg opreden stond daar opeens een bord met Alice Springs nog 235 kilometer. Ineens was er druk bakkie overleg, zijn wij verkeerd gereden, hebben de Aussies de afstand langer gemaakt, helaas had Ester een rekenfout gemaakt en bleek de totale afstand meer dan 400 kilometer te zijn. Dit was voor de mannen een hilarisch moment, Ester maakt bijna nooit fouten in berekeningen of route die wij gaan rijden. Uiteindelijk gaat het zoals het gaat, no worries wij rijden verder. Ineens kwam via mijn bakkie een bericht binnen, Frans ging stoppen. Er was een lampje gaan branden dat er iets mis was met de transmissie. De automaat van de Toyota was vanwege de harde wind, het geaccidenteerd terrein steeds naar de juiste versnelling aan het zoeken. Dit veroorzaakte hete olie in de transmissie en dan gaat er een lampje branden. Geen onbekend verschijnsel, stil staan met draaiende motor, afkoelen en dan weer verder. De overdrive werd niet meer gebruikt en de rit verliep verder probleemloos. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Bij de plek waar wij stonden geparkeerd was een grote krater met water. Daar vlogen Rainbow Bee Eater rakelings over het water en schepte met hun puntige snavel een paar druppels op. Ik heb geprobeerd foto’s te maken, regelmatig te laat, gelukkig twee maal een lucky shot. Ondertussen werd ik gadegeslagen door een paar Emu’s, die mijn camera heel interessant vonden. Uiteindelijk heb ik, omdat zij zo aandrongen, ook van hen een paar foto’s gemaakt. Na deze tussenstop door gereden naar Alice Springs. Wij overnachten hier en gaan dan door naar de East Mac Donnell National Park voor een bush campsite. So far so good. Het blijft genieten hier.

p.s. Ik heb niet overal internet, vandaar dat de verhalen nu langer zijn omdat zij een langere periode beslaan. Hopelijk toch reismee leesplezier.