De karavaan trekt verder, nieuw avontuur tegemoet. De auto met campertrailer en mijn camper zijn gereed gemaakt voor de grote track over de Oodnadatta. Bandenspanning is verlaagd om meer grip te krijgen op de gravel en zandwegen en bij het rijden over de wasborden stuitert de auto minder. Het voelt vreemd om deze plek te verlaten, ik voel mij hier heel sterk verbonden met de natuur. Wij zijn de afgelopen dagen door zoveel schoonheid gereden, op magische plekken gelopen en was de kracht van de natuur voelbaar. Degene die mij kennen weten dat ik geen groepsmens ben en dat ik heel graag alleen reis. Ik voel mij dan het meest verbonden met mijzelf. Reizen met Frans en Ester is voor mij een nieuwe ervaring. Na twee weken samen reizen voel ik mij verbonden met de wijze waarop zij reizen en het reizen beleven. Op deze wijze samen reizen is voor mij een openbaring en ik ben heel trots op mijn vrienden dat ik deze gelegenheid heb gekregen om dit te ervaren. Ik begrijp nu heel goed hun verbondenheid met dit land en voel die verbondenheid samen met hen. Frans ken ik al 40 jaar en onze vriendschap is altijd gebleven, ook als wij elkaar lange tijd niet zagen. Die verbondenheid is er dus altijd geweest, maar samen reizen is anders, dan leer je je vrienden echt kennen. Carla heb ik ook het beste leren kennen op onze reizen, zij is mijn liefste beste reismaatje. Deze reis heb ik er twee reismaatjes bij gekregen. De verbondenheid met mijn liefste lief is elke dag voelbaar en tegelijk mis ik haar, verlang naar haar. Op de lange ritten door de verlatenheid is de stoel naast mij leeg, voelbaar leeg. Ik heb een Australische sim kaart en kan haar gelukkig via WhatsApp bellen. De afstand is groot, de verbinding is prima en de verbondenheid voelbaar. Ik weet dat zij ziek op bed ligt en mij met een zacht, snotterig stemmetje zegt dat zij zich beroerd voelt. Dan wil ik wel even over gestraald worden, net als ik Star Trek. Ik hoop wel dat zij zich snel beter zal voelen, volgende week Zondag wil ik haar in mijn armen sluiten in Alice Springs. Op dit moment zijn wij onderweg, rijden de Oodnadatta Track en staan op een prachtige bush camping, wij zijn de enige passanten. De zonnepanelen staan weer opgesteld om ons van energie te voorzien. Toen wij uit de Flinders Ranges vertrokken eerst over een asfaltweg die zich door het glooiende landschap meandert. Eenmaal op het gravel de 4WD ingeschakeld en vervolgens bergje op en bergje af. Afwisselend gravel, zand, kleine en grote stenen als ondergrond. Tweemaal moest een rivierbedding worden genomen, waar het water nog doorstroomde. Altijd spectaculair, opspattend water aan de zijkanten en klotsend water onder de auto door. Ik reed achter Frans en kon zijn spoor volgen. Aan de overkant was Ester uit de auto gesprongen om mijn doorwading vast te leggen. Ineens gingen wij weer omhoog en toen ik de top had bereikt keek ik uit over een enorme vlakte. Dit is het decor voor de volgende 600 kilometer. Wij rijden zoveel mogelijk in één constante snelheid, tussen de 65 en 70 kilometer. Dit is een prima snelheid om over de wasborden, dwarse geulen in de weg , te rijden. Ineens sloeg Frans linksaf, ik volgde en wij kwamen in een mijngebied. Hier wordt steenkool afgegraven, geen mijnwerkers die diep onder de grond gaan, maar enorme machines die het steenkool afgraven. Hierdoor ontstaan gigantische heuvels en kraters in het landschap. Indrukwekkend om te zien, maar ook vervreemdend in dit landschap. Verder gereden en de eestte stop was bij Oasis Roadhouse in Lyndhurst 30 people ( most days) stond op het bord bij het binnenrijden. Dit is typisch zo’n plek waar de nomaden, reizigers en handelsreizigers heden ten dage overnachten. Je kunt een cabin huren of zoals wij de campers parkeren. Geen drinkwater, wel stroom. Ik begrijp nu waarom de Aussies bierdrinkers zijn. Temperatuur is inmiddels opgelopen tot 35 graden. S’ avonds koelt het af, onder de sterrenhemel nog een drankje genomen en toen onder de lakens. S’ nachts toch weer onder de wol gekropen, zo sterk koelt het af. De volgende ochtend vroeg de motoren gestart en op weg naar Coward Springs. Opnieuw een bush camping, zonder voorzieningen. De eindeloze weg in een verlaten vlakte is het decor. Soms doemt in de verte een verlaten huis of een oud station gebouwtje op. Vroeger lag hier de spoorweg van Adelaide via Alice Springs naar Darwin. Nu alleen nog restanten rails, bevoorrading tanks voor water en spoorbielzen die voor het merendeel al zijn weggehaald door de lokale bevolking. Zij gebruiken deze om er huizen, hutten en afscheidingen van te maken. In mijn cabine heb ik gezelschap gekregen van een vlieg, die regelmatig om mijn hoofd zoemt en het liefst in mijn oren of neus gaat zitten. Ik doe altijd de twee ramen open en dan verdwijnen de vliegen, deze niet. Op het moment dat mijn hand naar het knopje gaat duikt hij als een Spitfire onder het dashboard, zodra ik de ramen sluit komt hij weer naar boven en vervolgt zijn aanval op mijn hoffelijke gaten. Zen en de kunst van het vliegenmeppen is het nieuwe adagio geworden. Ik werd ineens uit mijn Zen gehaald, in de verte zie ik in de vlakte twee vliegtuigen rechtop staan. Frans en Ester zijn al afgeslagen en als ik dichterbij kom zie ik allerlei kunst objecten. Al deze kunstobjecten zijn gemaakt door Aboriginal kunstenaars die in dit gebied wonen. De wandeling langs de objecten gemaakt, zie foto’s. Ook dit werkt vervreemdend, wij hebben de hele weg nog niemand gezien en ook in de verre omtrek is geen bewoning. Ik vind het wel indrukwekkend, juist in deze verlatenheid. Een volgende verwondering waren de natuurlijke bronnen in dit dorre landschap. Blijkt dat onder de grond het grootste waterreservoir van de wereld ligt. Wij hebben twee bronnen bewonderd. Het water borrelt daar omhoog, verdwijnt in het landschap en lost in zichzelf op. Na een tijdje rijden komt een groene oase in zicht. Daar is Coward Spring onze bush camping. Het bivak wordt ingericht, schaduw is belangrijk bij een temperatuur van tegen de 40 graden. De groene oase is te danken aan een bron, die ook hier het water omhoog stuwt. Er is een kleine natuurlijke ”jacuzzi” van 1.50 bij 2.20. Hier hebben wij met z’n drieën heerlijk gestaan in het koele water. Na een makkelijke maaltijd, een prachtige zonsondergang gaan wij nog even onder de sterrenhemel genieten van een drankje. So far so good, reis in verbonden mee en geniet. Ik geniet in dit prachtige land.